UROCZYSTOŚĆ NARODZENIA PAŃSKIEGO, UROCZYSTOŚĆ ŚWIĘTEJ BOŻEJ RODZICIELKI MARYI i UROCZYSTOŚĆ OBJAWIENIA PAŃSKIEGO
UROCZYSTOŚĆ NARODZENIA PAŃSKIEGO
„Udał się Józef z Galilei (…) do miasta Dawidowego”
„Znaleźli Maryję, Józefa oraz leżące w żłobie Niemowlę”
Izajasz opisuje przyszłą radość Izraela i jego stolicy Jerozolimy (w tekstach proroka pojawia się niekiedy określenie „Syjon”; por. pierwsze czytanie ze Mszy Wigilii, Mszy w Nocy, Mszy o Świcie i Mszy w Dzień; odpowiednio: Iz 62,1–5; 9,1–6; 62,11–12; 52,7–10). Radość ta zakwitnie, kiedy na świat przyjdzie największy spośród potomków króla Dawida – Mesjasz. O powiązaniu Chrystusa z Dawidem możemy przeczytać na kartach nowotestamentalnych ksiąg: o Zbawicielu jako potomku Dawida nauczał św. Paweł (por. Dz 13,23); przywołując rodowód Jezusa, udowadniał Jego Dawidowe pochodzenie św. Mateusz (por. Mt 1,1–17); ukazując okoliczności narodzin Dziecięcia, wspominał o tym św. Łukasz (por. cytat w tytule; Łk 2,4); tenże uczynił pasterzy (a przecież Dawid był onegdaj pasterzem) pierwszymi świadkami Nowonarodzonego (por. cytat w podtytule; Łk 2,16). W psalmach przeznaczonych na dzisiejszą uroczystość wybrzmiewa nadzieja na szczęśliwość w czasach mesjańskich (por. odpowiednio: Ps 89; 96; 97; 98). W niektórych z nich pojawia się również postać króla Dawida (por. Ps. 89,4–5), a w innych to sam Bóg ukazany jest jako Król (por. Ps 98,6). Trzeba nam bowiem pamiętać, że Dawidowe pochodzenie Chrystusa dotyczy Jego ludzkiej natury („A Słowo stało się ciałem”; J 1,14), ale pozostaje On jednocześnie Osobą Boską, odblaskiem chwały i odbiciem istoty Ojca (por. Hbr 1,3). Oto dlaczego tym samym mianem Zbawiciela określa się raz Ojca, a raz Syna (por. Tt 2,13; 3,4–7).
UROCZYSTOŚĆ ŚWIĘTEJ BOŻEJ RODZICIELKI MARYI
„Zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z Niewiasty”
„Niech cię Pan błogosławi i strzeże”
W noworocznej liturgii słowa zawsze w pierwszym czytaniu wsłuchujemy się w słowa błogosławieństwa, jakie Aaron miał wypowiadać nad ludem (ich początek pojawia się w podtytule; Lb 6,24). O to błogosławieństwo upominał się psalmista: „Niech Bóg nam błogosławi!” (Ps 67,2.8). Pełni Bożego błogosławieństwa ludzie będą mogli doświadczyć, kiedy na świat przyjdzie Mesjasz (bo z perspektywy starożytnych Izraelitów było to wydarzenie przyszłe). Mesjasz jednak nie pojawiłby się na świecie bez współudziału Maryi, Jego Matki. To Ona jako pierwsza otrzymała szczególne błogosławieństwo od Pana. Nazwana została bowiem „błogosławioną między niewiastami” (Łk 1,28), czyli najbardziej błogosławioną spośród wszystkich kobiet na świecie. Z Niej przecież narodził się Syn Boga (por. cytat w tytule; Ga 4,4). Nie rozumiała zapewne Dziewica z Nazaretu wielu spraw związanych z Jej wybraństwem. Nie pozostawała jednak biernym świadkiem wielkich wydarzeń. Wiernie zachowywała i rozważała wszystkie te sprawy w swym sercu (por. Łk 2,19). Tak było m.in. wtedy, kiedy ujrzała pasterzy, którzy jako pierwsi przyszli pokłonić się nowonarodzonemu Synowi Bożemu, a także Jego Matce. Odtąd Maryję nazywamy Matką Bożą, Matką Boga lub też – jak brzmi oficjalna nazwa dzisiejszej uroczystości – Świętą Bożą Rodzicielką. Przez Jej przemożne wstawiennictwo zwracamy się do Boga w różnych ważnych dla nas sprawach. U progu nowego roku błagamy Błogosławioną o błogosławieństwo Pana na kolejne dni naszego życia.
UROCZYSTOŚĆ OBJAWIENIA PAŃSKIEGO
„Ujrzeliśmy Jego gwiazdę na Wschodzie”
„Świeć, Jeruzalem, bo przyszło twe światło”
W krótkie zimowe dni, kiedy szybko zapada zmrok, spróbujmy poszukać trochę światła. A znaleźć je możemy w dzisiejszych czytaniach mszalnych. Najpierw to światło najważniejsze, czyli gwiazda, która doprowadziła tajemniczych wędrowców do miejsca narodzin Zbawiciela (por. cytat w tytule Mt 2,2). A skoro przywołujemy Zbawiciela, to musimy pamiętać, że w tekstach starotestamentalnych za pomocą światła opisywano m.in. Boże zbawienie. W tym kontekście szczególnie wyraźnie wybrzmiewa zapowiedź Izajaszowa o świetle, które przybywa do Jeruzalem (albo szerzej – do całego narodu wybranego) (por. cytat w podtytule; Iz 60,1) – i „chwała Pańska rozbłyska nad tobą” (Iz 60,1). „Ponad tobą jaśnieje Pan” (Iz 60,1) – czytamy dalej słowa proroka – a blask ten przyciągnął królów ze wschodu (por. Iz 60,3). I znowu wracamy do Ewangelii. Na podstawie proroctw ze Starego Testamentu zaczęto utożsamiać mędrców z królami. A byli oni reprezentantami pogan, dlatego możemy powiedzieć, że stali się pierwszymi świadkami dzieła zbawienia, które zaczęło obejmować wszystkie ludy i narody. Tak oto wypełniła się wola Boga, którą św. Paweł nazywa „tajemnicą” (Ef 3,3), która została mu objawiona. Objawienie także kojarzy nam się ze światłem. To, co jest spowite w ciemności, wskutek światła zostaje odkryte, a więc objawione. Prawdę, że Bóg posłał na świat swego Syna, aby ten zbawił ludzi (nie tylko Izraelitów) to istota dzisiejszego święta Trzech Króli, liturgicznie zwanego uroczystością Objawienia Pańskiego.
Więcej przeczytasz w 26. numerze dwutygodnika „Pielgrzym” [25 grudnia 2022 i 1 stycznia 2023 R. XXXIII Nr 26 (863)]
Dwutygodnik „Pielgrzym” można zakupić w księgarni internetowej Wydawnictwa Bernardinum.
UWAGA – NOWOŚĆ!
Czasopismo do nabycia także w wersji elektronicznej (PDF)!
