Tadeusz Konwicki, dobrze znający ten rejon świata, Białoruś nazwał Dobrorusią, tak uzasadniając swój sposób myślenia: „Dlaczego nazywasz się Białoruś, jeśli nie masz w sobie bieli, jeśli bielą twoją są rude rżyska jesienne, jeśli bielą twoją są postawy szarego płótna wyłożone na słońcu, jeśli bielą twoją jest gorący pot umęczonych ludzi. Powinnaś się nazywać Dobroruś, powinnaś się nazywać Dobrą Ziemią Dobrych Ludzi”.
„(…) Nie odbierałaś innym wolności, nie rabowałaś cudzej ziemi, nie mordowałaś ludzi zza sąsiedzkiej miedzy. Miałaś dla obcych szacunek i gościnny kołacz, miałaś dla rabusiów ostatnią krowę i ostatnią kromkę żytniego chleba ze znakiem krzyża, miałaś dla nieszczęśliwych krwawiące serce i biedne niepieszczone życie do oddania. Dlatego mało kto Ciebie pamięta”.
Andrzej Poczobut, Polak, dziennikarz, działacz Związku Polaków na Białorusi, wielokrotnie aresztowany przez reżim Łukaszenki, w czasie obecnych protestów w jego kraju zaobserwował taki obrazek: tłum ludzi, część z nich staje na miejskich ławkach, żeby lepiej widzieć. Obok ławek leżą zdjęte buty. Czy ktoś widział w innym kraju, żeby w czasie takiego zamieszania, napięcia, emocji pomyśleć o tym, że publiczna ławka jest dobrem wspólnym, że nie wypada wchodzić na nią z butami, bo może ktoś za chwilę na niej usiądzie?
Adam Hlebowicz
Więcej przeczytasz w 18. numerze dwutygodnika „Pielgrzym” [6 i 13 września 2020 R. XXXI Nr 18 (803)]
TUTAJ można zakupić najnowszy (18/2020) numer dwutygodnika „Pielgrzym”:
https://ksiegarnia.bernardinum.com.pl/pl/p/Pielgrzym-182020/287
