6 lutego 1765 roku biskupi polscy jako pierwsi na świecie uzyskali od papieża Klemensa XIII zgodę na liturgiczne obchodzenie uroczystości Najświętszego Serca Pana Jezusa w Królestwie Polskim. Niespełna wiek wcześniej w Paray-le-Monial miały miejsce wydarzenia, które przypomniały światu, że Bóg ma serce i, że jest to Serce Jezusa Chrystusa.
Paray-le-Monial to niewielka miejscowość położona na południu Burgundii. Rozwijała się dynamicznie na ziemi oddanej przez hrabiego Lamberta w 973 r. benedyktynom wokół klasztoru, który wkrótce stał się przeoratem podległym opactwu w Cluny. W wieku XI przeszedł on pod zarząd opactwa, przekazany św. Odylonowi. Powstała w XII w. romańska bazylika w Paray-le-Monial, którą dziś możemy podziwiać, to owoc pracy kolejnego po Odylonie opata Cluny, św. Hugona z Semur, zwanego także Hugonem Wielkim lub Hugonem z Cluny, który podjął decyzję o budowie tej okazałej świątyni. Jako szósty opat od 1049 do 1109 był twórcą kluniackiej potęgi i jej reformy życia monastycznego, która rozchodziła się od Anglii po Polskę i od Niemiec po Włochy i Hiszpanię. Cluny stworzyło dużą kongregację podległych mu klasztorów, a przeorat benedyktyński w Paray-le-Monial stał się jednym z nich.
Takie były początki dzisiejszej Bazyliki Najświętszego Serca Pana Jezusa w Paray-le-Monial. (…)
Więcej przeczytasz w najnowszym numerze dwutygodnika Pielgrzym (13/2019)
