Papieże, jako biskupi Rzymu i równocześnie pełniący funkcję głowy Kościoła katolickiego, są wybierani. Pierwszego z nich – św. Piotra Apostoła – wybrał sam Mistrz Jezus Chrystus: Ty jesteś Piotr-Opoka i na tej opoce zbuduję mój Kościół. Tobie dam klucze Królestwa Niebieskiego (…) Paś baranki moje (…) Na tym ustanowieniu i posłudze opiera się w Kościele służba papieży – namiestników Chrystusa, następców św. Piotra.
W pierwszym tysiącleciu biskupi Rzymu byli wybierani przez duchowieństwo i lud Wiecznego Miasta, demokratycznie, co było powodem, że czasem miały burzliwy przebieg. W związku z tym od IV w. kontrolę nad wyborami przejmowali cesarze poprzez swych delegatów. Od cesarza Justyniana Wielkiego i jego „sankcji pragmatycznej” z 554 r. wybór musiał być zatwierdzony przez władcę. Podobnie było w czasach karolińskich w IX w. Po upadku władzy cesarskiej na Zachodzie w X w. rządy w Rzymie objęły możne rody arystokratyczne, które narzucały wyborcom swoich kandydatów, zwykle pochodzących z ich rodzin lub ich usuwały, nawet w sposób gwałtowny. (…)
ks. ANASTAZY NADOLNY
