Ze swej natury człowiek zawsze szuka prawdy. Dlatego lubi pytać. Niektóre z pytań zdają się pozostawać bez odpowiedzi. Mimo to człowiek żyje dalej i rozwija się, potrafi przekraczać samego siebie, pokonywać własną niewiedzę i słabość. Jest bowiem ukierunkowany na rzeczywistość „wyższą”. Słabość i niesamowystarczalność każe człowiekowi podnosić wzrok ku “niebu”, na którym wznosi się “Gwiazda z Jakuba”.
Człowiek jest stworzony na obraz i podobieństwo Boga. Jest jednocześnie “zdolny do poznania i miłowania swego Stwórcy” (KDK 12). To wyróżnia go spośród innych stworzeń widzialnych. Związek poznania i miłości jest bardzo ścisły. Nieco upraszczając, można powiedzieć, że według św. Augustyna (430 r.) miłość pociąga do poznawania. Zaś św. Tomasz (1274 r.) uznaje, że głębsze poznanie powoduje wzrost w miłości. Nie ma potrzeby rozstrzygać tych stanowisk, bo są one jedynie różnymi aspektami prawdy o wzajemnej zależności miłości i poznania. Bóg sam pragnie być przez człowieka rozpoznawanym i uznanym jako Ojciec całego stworzenia, jako źródło wszelkiej miłości. Autor Listu do Hebrajczyków przypomina, że “wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna” (1,1-2). (…)
ks. SŁAWOMIR KUNKA
