Liturgia słowa z czwartku: Hbr 10, 19-25; Ps 24 (23), 1b-2. 3-4b. 5-6 (R.: por. 6); Ps 119 (118), 105; Mk 4, 21-25.
(Mk 4,21-25 – z Biblii Tysiąclecia)
Przypowieść o lampie
21 Mówił im dalej: «Czy po to wnosi się światło, by je postawić pod korcem lub pod łóżkiem? Czy nie po to, aby je postawić na świeczniku? 22 Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie miało wyjść na jaw. 23 Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha!».
Przypowieść o mierze
24 I mówił im: «Uważajcie na to, czego słuchacie. Taką samą miarą, jaką wy mierzycie, odmierzą wam i jeszcze wam dołożą. 25 Bo kto ma, temu będzie dane; a kto nie ma, pozbawią go i tego, co ma».
Rozważanie:
Słowa, które Jezus skierował do swych uczniów, przekazują pouczenie nie tylko na temat tego, czym uczniowie są dla innych ludzi, ale też wskazują na to, jak powinni postępować, by zarówno sami mogli zawsze cieszyć się prawdziwą radością życia, jak i innym pomagać w dochodzeniu do takiego stanu. Uważne zagłębienie się w tę wypowiedź pozwala dostrzec źródło jej treści. Jest nim życie Jezusa. To on jest światłością dla całej ludzkości, szczególnie zaś dla tego, kto wpatrując się w Niego czyni wszystko, aby Go naśladować. Jezus jest tym, który głosi prawdę o Bogu i daje świadectwo o Bożej miłości, dobroci i życzliwości. On, w czasie swojego ziemskiego życia, niczego nie ukrywał, ani nie przekazywał swej nauki w ukryciu, ale głosił ją otwarcie, co później wyznał przed Kajfaszem (zob. J 18,20). Tak jak wówczas, tak i teraz nie skąpi swych łask i nie rozdaje ich tylko tym, którzy Go wielbią, ale jest szczodrobliwy wobec wszystkich.
Uczniowie powinni w tym naśladować Jezusa. Otrzymali łaskę wiary i tą łaską mają żyć i ukazywać innym, jak wspaniała jest współpraca z łaską Bożą, i jaką radość wlewa ona do serca każdego, kto z nią współdziała. Te pouczenia odnoszą się nie tylko do bezpośrednich słuchaczy Jezusa, ale też i do nas. Jako uczniowie Jezusa, naśladując Jego wspaniałomyślność, możemy natchnąć i skłonić innych do robienia tego samego. Takim postępowaniem stajemy się światłem dla świata. Jeżeli tak czynimy, oddziałujemy na innych, a wtedy słowo Jezusa nie jest ukryte jedynie w naszym sercu, ale poznają je też ci, którzy nas obserwują. Prośmy więc często o łaskę wiernego naśladowania Jezusa!
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2011