Liturgia słowa: 2 Sm 5, 1-7. 10; Ps 89 (88), 20. 21-22. 25-26 (R.: por. 25a); Por. 2 Tm 1, 10b; Mk 3, 22-30.
(Mk 3, 22-30 – z Biblii Tysiąclecia)
Oszczerstwa uczonych w Piśmie
22 Natomiast uczeni w Piśmie, którzy przyszli z Jerozolimy, mówili: «Ma Belzebuba i przez władcę złych duchów wyrzuca złe duchy».
23 Wtedy przywołał ich do siebie i mówił im w przypowieściach: «Jak może szatan wyrzucać szatana? 24 Jeśli jakieś królestwo wewnętrznie jest skłócone, takie królestwo nie może się ostać. 25 I jeśli dom wewnętrznie jest skłócony, to taki dom nie będzie mógł się ostać. 26 Jeśli więc szatan powstał przeciw sobie i wewnętrznie jest skłócony, to nie może się ostać, lecz koniec z nim. 27 Nie nikt nie może wejść do domu mocarza i sprzęt mu zagrabić, jeśli mocarza wpierw nie zwiąże, i wtedy dom jego ograbi.
28 Zaprawdę, powiadam wam: wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. 29 Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego». 30 Mówili bowiem: «Ma ducha nieczystego».
Rozważanie:
Wydarzenie opisane przez św. Marka w odczytanym przed chwilą fragmencie Ewangelii obrazuje postępowanie spotykane we wszystkich epokach historii ludzkiej. Nie jest ono obce również naszym czasom. Jest w nim napiętnowany brak logiki w wydawaniu oceny lub opinii o bliźnich, szczególnie tych, którzy nie odpowiadają naszemu upodobaniu. Wydarzenie to powinno być dla każdego okazją do poważnego przeglądu nie tylko swoich myśli, ale też wypowiadanych słów. Często bowiem nasza postawa wobec innych osób nie różni się wcale od postawy uczonych w Piśmie wobec Jezusa. Tak jak oni, wydając opinię o Jezusie, nie kontrolowali wypowiadanych przez siebie słów pozbawionych logiki, tak i my teraz czynimy, gdy wydajemy opinię o osobach, których nie darzymy szczególną sympatią i życzliwością. Gdy jakaś osoba nam się nie podoba, gdy przewyższa nas inteligencją lub ma większe powodzenie, to co wtedy robimy? Szukamy okazji, by wykazać nielogiczność wypowiadanych przez nią słów lub szkodliwość jej czynów. Oczywiście, nie jest normą, ale jest to nierzadko spotykane zachowanie. Tak właśnie też zachowali się uczeni w Piśmie. Nie podobał im się Jezus, gdyż nie czynił tak jak oni czynili i jak oni by chcieli, żeby czynił, to zapragnęli Go zniszczyć, poddać jego naukę w wątpliwość i odstraszyć ludzi od cudów, których dokonywał. Dlatego wysuwają argument tak bardzo dyskredytujący Go: „Ma ducha nieczystego” (Mk 3,30). Urażona duma, brak miłości i pokornego zgadzania się z wolą Bożą zaciemnia wzrok, i nie pozwala dostrzec dobra czynionego przez innych. Brońmy się więc przed tym!
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2013