Liturgia słowa z wtorku: Wj 33, 7-11; 34, 5-9. 28; Ps 103 (102), 6-7. 8-9. 10-11. 12-13 (R.: por. 8a); Mt 13, 36-43.
(Mt 13, 36-43 – z Biblii Tysiąclecia)
Wyjaśnienie przypowieści o chwaście
36 Wtedy odprawił tłumy i wrócił do domu. Tam przystąpili do Niego uczniowie i prosili Go: «Wyjaśnij nam przypowieść o chwaście!» 37 On odpowiedział: «Tym, który sieje dobre nasienie, jest Syn Człowieczy. 38 Rolą jest świat, dobrym nasieniem są synowie królestwa, chwastem zaś synowie Złego. 39 Nieprzyjacielem, który posiał chwast, jest diabeł; żniwem jest koniec świata, a żeńcami są aniołowie. 40 Jak więc zbiera się chwast i spala ogniem, tak będzie przy końcu świata. 41 Syn Człowieczy pośle aniołów swoich: ci zbiorą z Jego królestwa wszystkie zgorszenia i tych, którzy dopuszczają się nieprawości, 42 i wrzucą ich w piec rozpalony; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. 43 Wtedy sprawiedliwi jaśnieć będą jak słońce w królestwie Ojca swego. Kto ma uszy, niechaj słucha!
Rozważanie:
W dzisiejszej Ewangelii jest opisana sytuacja pierwotnego Kościoła. Chrześcijanie szybko uświadomili sobie, że wśród nich są tacy, którzy choć przyjęli naukę Jezusa, to jednak nią nie żyją. Z faktem istnienia na świecie ludzi dobrych i złych nie jest trudno się zgodzić. Jednak zauważenie współistnienia cnotliwych i grzesznych we wspólnocie kościelnej było przygnębiające i wręcz nie do przyjęcia. Z tą rzeczywistością chrześcijanie musieli się jednak pogodzić. Każda bowiem próba oczyszczenia Kościoła ze wszystkich grzeszników była krańcową zarozumiałością, oznaczała próbę zrobienia doraźnie tego, co leżało w kompetencji Jezusa, Syna Bożego, i to dopiero na końcu czasów.
Kościół będący wspólnotą został porównany przez Jezusa do pola zasianego zbożem. Sprawiedliwi zostali porównani do pszenicy, niesprawiedliwi do chwastu rosnącego na polu. Wyrwanie chwastu przed czasem wiąże się z ryzykiem zniszczenia także pszenicy. Trzeba więc pozwolić obu roślinom rosnąć razem aż do czasu zbiorów.
Ta Jezusowa nauka była dla pierwszych chrześcijan upokarzająca, ale zarazem dodawała im odwagi. Upokarzająca była dla tych, którzy chcieli tworzyć wspólnotę uczniów doskonałych. Odwagi zaś dodawał tym, którzy wiedzieli, że są dalecy od doskonałości, ale o tę doskonałość się starali. Ostateczne oczyszczenie i odłączenie wiernych od niewiernych zostanie dokonane na sądzie ostatecznym przez samego Jezusa.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2011