Czytania: Dz 1,1-11, Ps 47 (46), 2-3. 6-7. 8-9 (R.: por. 6); Hbr 9,24-28; 10,19-23; Mt 28,19a. 20b; Łk 24, 46-53
Uroczystość Wniebowstąpienia, wielkie wydarzenie w życiu Jezusa, wielkie też w życiu Kościoła i wszystkich tych, którzy zdecydowali się żyć na ziemi zgodnie z nauką Jezusa przekazaną w Ewangelii. W liturgii tej uroczystości jest wspomniane przejście Jezusa ze świata widzialnego, do świata niewidzialnego; ze strefy utworzonej z rzeczy materialnych tego wszechświata, do strefy królestwa Bożego, strefy duchowej, której istotą jest bezgraniczna szczęśliwość i pełna radość w doskonałym zjednoczeniu z wszystkoobejmującą miłością Bożą.
W liturgii tej uroczystości zestawione zostały czytania, w których dwaj autorzy, pierwotnie niezwiązani z Jezusem, ani też nienależący do pierwszych uczniów, dają świadectwo temu wielkiemu wydarzeniu tak w życiu Jezusa, jak i Jego pierwszych uczniów. Św. Łukasz, lekarz, z pochodzenia Grek, rozmiłowany w tekstach ksiąg Starego Testamentu, później wierny towarzysz św. Pawła, po dokonaniu poważnych badań nad historyczną wiarygodnością co do osoby i działalności Jezusa, pisze dwa dzieła. W pierwszym przedstawia Jego osobę i działalność. Kończy je właśnie zobrazowaniem odejścia – powrotu z tego świata do królestwa Ojca. Drugie dzieło rozpoczyna się też opisem tegoż wydarzenia. Ukazuje to, jak wielką ważność w badaniach św. Łukasza miało wniebowstąpienie Jezusa. Ono kończyło ziemską działalność Jezusa, dawania świadectwa o dobroci i miłości Bożej wobec ludzkości i otwierało możliwość zbawienia dla każdego istnienia ludzkiego. Tym wydarzeniem rozpoczyna się też nowy czas historii ludzkości. Jezus nie żyje już w świecie widocznym dla człowieka, ale przechodzi w strefę boską. Jego dzieło zbawcze jednak nie kończy się na tym, ale zostaje przejęte przez tych, przed którymi zostały odkryte, przynajmniej częściowo, tajemnice królestwa Bożego (zob. Mt 13,11).
Św. Paweł, najpierw zacięty prześladowca zwolenników Jezusa, a po swoim nawróceniu, gorliwy głosiciel Ewangelii całemu ówczesnemu światu, w krótkich słowach mówi o wyniesieniu Jezusa po prawicy Bożej w królestwie niebieskim.
Dzień wniebowstąpienia Jezusa był też wielkim wydarzeniem i przeżyciem dla Jego uczniów. Wspomnienie tego dnia jest też wielkim przeżyciem dla tych wszystkich, którzy starają się formować swoje ziemskie życie zgodnie z nauką Jezusa przekazaną w Ewangelii. Wydarzenie to jednak, tak jak niegdyś dla pierwszych uczniów, tak dziś dla nas, pozostaje przykryte tajemnicą, która skłania do stawiania wielu pytań. Co wniebowstąpienie oznacza dla Jezusa? Co Jezus czyni w królestwie Bożym? Jakie znaczenie ma wniebowstąpienie dla nas dziś, po prawie 2000 lat?
Niemożliwe jest udzielenie pełnych odpowiedzi na te pytania w tak ograniczonym czasie, jakiemu podlega każda homilia. Dlatego rozpocznijmy to rozważanie tu, przez ołtarzem Bożym, aby potem w zaciszu swego serca, zgodnie z przykazaniem odnoszącym się do dnia poświęconego Bogu, dalej je kontynuować, wyrażając Bogu podziękowanie za tak wielkie rzeczy, których dokonał w Jezusie Chrystusie.
Co wniebowstąpienie oznacza dla Jezusa? Najprostszą odpowiedzią jest stwierdzenie, że ukończenie zbawczego dzieła, które było Mu zlecone przez Ojca. Wypełnił wolę Tego, który Go posłał (zob. J 6,38) i wrócił do chwały, jaką miał od początku (zob. J 1,1-3). Wniebowstąpienie zakończyło też definitywnie pouczanie, jak należy żyć na ziemi, by podobać się Bogu. Był to przykład życia posłusznego woli Bożej i pełnego zaufania słowu Bożemu.
Co Jezus czyni w królestwie niebieskim? W drugim czytaniu św. Paweł w nielicznych słowach wymienia władzę i autorytet, jakie Jezus otrzymał od Ojca w nagrodę za posłuszne wykonanie zleconego Mu dzieła. Powołując się na słowa pożegnania z uczniami, należy powiedzieć, że Jezus przygotowuje dla nas miejsce w niebie. Powiedział bowiem: „Ja przecież idę, żeby przygotować dla was miejsce” (J 14,2). W rozmowie ze swoimi uczniami Jezus zapewniał ich, że będzie wstawiał się u Ojca ze wszystkimi, którzy postarają się żyć Jego nauką. Mamy tego najlepszy dowód w słowach modlitwy, jaką zanosił do Ojca za tych, którzy w Niego uwierzą (zob. J 17).
I wreszcie: Jakie znaczenie ma wniebowstąpienie Jezusa dla nas dziś? Jest to jasno wyrażone w ostatnich słowach Jezusa, które wypowiedział przed wniebowstąpieniem, cytowanych przez wszystkich Ewangelistów. Św. Łukasz przytacza je dwukrotnie, tak w zakończeniu swej Ewangelii, jak i w rozpoczęciu Dziejów Apostolskich. Jezus skierował swoje życzenie i oczekiwanie do uczniów mówiąc: „będziecie moimi świadkami”. Wprawdzie słowa te były skierowane do jedenastu wiernych apostołów, niemniej są one aktualne do dziś i odnoszą się do wszystkich wierzących. Głoszenie prawdy o Bogu, dawanie świadectwa wiarygodności nauki Jezusa, to obowiązek każdego, kto uwierzył i zdecydował się uczynić Jego Ewangelię normą swojego życia. My właśnie jesteśmy spadkobiercami, tak Jezusa, jak i pierwszych uczniów. Obowiązek dawania świadectwa prawdzie Bożej spoczywa więc i na nas.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2012