Czytania: Dz 16,11-15; Ps 149, 1-2. 3-4. 5-6a i 9b (R.: por. 4a); J 15, 26b. 27a; J 15,26 – 16,4a.
„Ale wy też świadczycie, bo jesteście ze Mną od początku”. To polecenie Jezusa odnosiło się nie tylko do Jego bezpośrednich uczniów, ale do wszystkich tych, którzy uwierzą. Chrześcijanie bowiem z wolnego wyboru stali się świadkami Jezusa. To znaczy, mają przepowiadać, kim jest Jezus i jaka jest jego nauka. Czynią to, wyznając publicznie wiarę i żyjąc nią na co dzień zgodnie z nauką Ewangelii.
Dać świadectwo zatem nie znaczy tylko zawierzać się komuś, ale wyznawać z przekonaniem to, w co się wierzy także wtedy, gdy jest się narażonym na złe traktowanie, a nawet wtedy, gdy zagraża niebezpieczeństwo życia. W normalnych warunkach wyznanie wiary polega na głoszeniu nauki Jezusa przez wykonywanie codziennych obowiązków i na spełnianiu praktyk religijnych. Jeśli Jezus stał się centrum życia chrześcijanina, wtedy Jego obecność uwidacznia się w codziennym życiu Jego nauką.
Takie życie nie jest łatwe. Zachowanie wierności Jezusowi wzbudza niekiedy poczucie izolacji i osamotnienia. Może zabraknąć przyjaciół. Wierny uczeń Jezusa nigdy jednak nie jest sam. Towarzyszy mu zawsze Duch Święty, który w trudnych chwilach staje się Pocieszycielem i Doradcą.
Prośmy dziś o łaskę, abyśmy dawali dobre świadectwo Jezusowi naszym chrześcijańskim życiem.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2012