PIĄTEK W OKTAWIE WIELKANOCY
Czytania: Dz 4,1-12; Ps 118 (117), 1b-2 i 4. 22-24, 25-27a (R.: por 22); Ps 118 (117), 24; J 21, 1-14
Po wydarzeniach Wielkiego Piątku niepokój uczniów stopniowo ustępuje. Szara codzienność powraca i życie toczy się dalej. Uczniowie muszą myśleć o swym utrzymaniu, dlatego powracają do dawnych zajęć. Udają się, jak zwykli to czynić przedtem, na Jezioro Tyberiadzkie, by tam łowić ryby. Szczęście im jednak nie sprzyja. Zmęczeni powracają z pustymi sieciami. Ku ich zdziwieniu nad brzegiem jeziora widzą mężczyznę, który pyta ich, czy nie mają coś do jedzenia. Nie rozpoznają Jezusa podobnie jak nie rozpoznała Go Maria przy grobie (zob. J 20,14). Nieznajomy poleca im: „Zarzućcie sieć po prawej stronie łodzi, a znajdziecie”. Rozkaz ten doświadczonym rybakom wydał się niedorzecznością. Uczniowie jednak wykonują go i ku ich zdziwieniu łowią ogromną ilość ryb. Pierwszy rozpoznaje Jezusa „uczeń, którego Jezus miłował”.
Podobnie jak uczniowie, my też często spotykamy Jezusa na drodze naszego ziemskiego życia. Zauważamy Go, jednak nie rozpoznajemy. Rozpoznać bowiem Jezusa może tylko ten, kto Go kocha. Prośmy więc o miłość do Jezusa w naszych sercach. Abyśmy mogli zawsze Go rozpoznawać, niezależnie od tego, w jakiej sytuacji będziemy się znajdowali.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2012