Liturgia słowa: Iz 50, 4-9a; Ps 69 (68), 8-10. 21-22. 31 i 33-34 (R.: por. 14c); Mt 26, 14-25.
(Mt 26, 14-25 – z Biblii Tysiąclecia)
Zdrada Judasza
14 Wtedy jeden z Dwunastu, imieniem Judasz Iskariota, udał się do arcykapłanów 15 i rzekł: «Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam». A oni wyznaczyli mu trzydzieści srebrników. 16 Odtąd szukał sposobności, żeby Go wydać.
OSTATNIA WIECZERZA
Przygotowanie Paschy
17 W pierwszy dzień Przaśników przystąpili do Jezusa uczniowie i zapytali Go: «Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali Paschę do spożycia?» 18 On odrzekł: «Idźcie do miasta, do znanego nam człowieka, i powiedzcie mu: “Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie chcę urządzić Paschę z moimi uczniami”». 19 Uczniowie uczynili tak, jak im polecił Jezus, i przygotowali Paschę.
Wyjawienie zdrajcy
20 Z nastaniem wieczoru zajął miejsce u stołu razem z dwunastu <uczniami>. 21 A gdy jedli, rzekł: «Zaprawdę, powiadam wam: jeden z was mnie zdradzi». 22 Bardzo tym zasmuceni zaczęli pytać jeden przez drugiego: «Chyba nie ja, Panie?» 23 On zaś odpowiedział: «Ten, który ze Mną rękę zanurza w misie, on Mnie zdradzi. 24 Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane, lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził». 25 Wtedy Judasz, który Go miał zdradzić, rzekł: «Czy nie ja, Rabbi?» Odpowiedział mu: «Tak jest, ty».
Rozważanie:
Judasz czyni ostatnie przygotowania do tego, aby skutecznie wydać Jezusa w ręce arcykapłanów i „ubić interes”, uzgodnić cenę za swój czyn. Uczniowie przygotowują Wieczerzę Paschalną, którą Jezus spożyje z nimi po raz ostatni. Podczas tej wieczerzy Jezus mówi o haniebnym czynie Judasza i – po raz ostatni – daje mu możliwość zawrócenia ze złej drogi.
Na to, jak niegodny był czyn Judasza, wskazuje fakt, że za wydanie Jezusa otrzymał, w przeliczeniu na współczesną walutę, około 20 dolarów amerykańskich. Jak smutna musiała być atmosfera tego wieczoru. Dobro i zło zasiadło przy jednym stole. Jak głębokie przygnębienie musiało panować w sercu Jezusa, który stwierdza, że dla zdrajcy „byłoby lepiej […] gdyby się nie narodził”. Jak okropne zakłamanie owładnęło sercem Judasza, że aż zwraca się do Jezusa z zapytaniem, używając zaszczytnego tytułu i udając swoją niewinność, co miały znaczyć słowa: „Czy nie ja, Rabbi?”.
Do upadku doprowadziła Judasza niekontrolowana chciwość i cała seria drobnych kradzieży. Chciał zdobyć wiele, a stracił wszystko. Judasz zagubił znaczenie życia i śmierci Jezusa. Być naprawdę człowiekiem, znaczy być świadomym ludzkich słabości, ale też ufnym, że w Jezusie można je zwyciężyć.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2012