Liturgia słowa: Hbr 6, 10-20; Ps 111 (110), 1b-2. 4-5. 9 i 10c (R.: 5b); Por. Ef 1, 17-18; Mk 2, 23-28.
(Mk 2, 23-28 – z Biblii Tysiąclecia)
Łuskanie kłosów w szabat
23 Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat wśród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. 24 Na to faryzeusze rzekli do Niego: «Patrz, czemu oni robią w szabat to, czego nie wolno?» 25 On im odpowiedział: «Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie, i był głodny on i jego towarzysze? 26 Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom». 27 I dodał: «To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. 28 Zatem Syn Człowieczy jest panem szabatu».
Rozważanie:
„Będziesz zważał na szabat, aby go uświęcić” (Pwt 5,12). To stare i bardzo szanowane prawo u Żydów nie dopuszczało wątpliwości i dyskusji. Przywódcy religijni dali szczegółowe przepisy zachowywania szabatu, które nie mogły być łamane. Jezus jednak łamie to prawo i przepisy oraz zezwala uczniom na czynienie tego samego. Racją takiego działania jest inne, wyższe prawo – prawo godności człowieka.
Dla Jezusa autentyczne, naturalne konieczności życia ludzkiego przewyższają prawo pisane. Ponieważ prawo szabatu pochodzi o Boga, Jezus – ze względu na szacunek do Prawodawcy –wyjaśnia swoje postępowanie. Nie czyni się wiec większym od Boga. Stara się jednak pokazać prawdziwy sens prawa Bożego. Tłumaczy więc swoim rozmówcom, że faryzeusze uczynili z tego prawa niewłaściwy użytek. Ich wyjaśnienie było zbyt dosłowne, a przez to powierzchowne. Robiąc aluzję do króla Dawida i jego ludzi, Jezus akceptuje ich postępowanie, chociaż formalnie złamali oni obowiązujące prawo szabatu. Uczynili to jednak nie z pogardy dla prawa lub Prawodawcy, ale z powodu warunków, w jakich się znaleźli. Było to prawidłowe zrozumienie przepisu prawnego.
W swoim wyjaśnieniu Jezus podkreśla ducha prawa, który ma górować nad jego literą. Dla Jezusa rzeczywiste pierwszeństwo ma nie to, aby być niewolnikiem prawa, ale aby to prawo używać w jak najlepszy sposób dla uczynienia życia ludzkiego łatwiejszym, i aby dzięki zachowaniu prawa przybliżyć człowieka do Boga. Jeśli zachowanie litery prawa kłóciłoby się z tymi postulatami, to zachowanie takiego prawa nie miałoby sensu.
W tym czasie, gdy św. Marek pisał swoją Ewangelię, św. Paweł usiłował wyjaśnić chrześcijanom problem prawa Mojżeszowego, które traci swą moc z powodu nowego Prawa ewangelicznego (zob. Rz 7; Ga 4).
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2011