Liturgia słowa z 21 grudnia: PnP 2, 8-14 lub So 3, 14-17; Ps 33 (32), 2-3. 11-12. 20-21 (R.: por. 3a); Łk 1, 39-45.
(Łk 1, 39-45 – z Biblii Tysiąclecia)
Nawiedzenie
39 W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w [pokoleniu] Judy. 40 Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. 41 Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. 42 Wydała ona okrzyk i powiedziała: «Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. 43 A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? 44 Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. 45 Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana».
Rozważanie:
W piątym dniu nowenny przed Uroczystością Narodzenia Pańskiego Maryja jest przedstawiona jako osoba wypełniająca wiernie swoje postanowienie. Przy zwiastowaniu oznajmiła, że chce być tylko służebnicą Pańską, i zgodnie z tym postępuje. Słysząc o potrzebującej troskliwego wsparcia Elżbiecie udaje się, aby jej pomóc. Krokami Maryi kieruje sam Duch Święty. Dzieje się tak, aby mogła wypełnić się obietnica, jaką otrzymał Zachariasz, że jego syn będzie napełniony Duchem Świętym już w łonie matki (zob. Łk 1,15).
Gdy Jezus zostanie poczęty mocą Ducha Świętego, ten Duch staje się aktywny. Jan otrzymuje Ducha przez obecność Jezusa. Ten sam Duch napełnia Elżbietę, a później Zachariasza i Symeona. To zapowiada przyszłą chwałę Jezusa, który wyleje Ducha na wszystkich, jak mówi św. Piotr w Dziejach Apostolskich: „Wyniesiony na prawicę Boga, otrzymał od Ojca obietnicę Ducha Świętego i zesłał Go (2,33).
Nawiedzenie Elżbiety przez Maryję, która nosiła w swym łonie Jezusa, uświęciło dom Elżbiety. Wydaje więc ona okrzyk radości z powodu doznanego dobrodziejstwa.
Podobna radość jest naszym udziałem, gdy nawiedza nas Bóg. Podobnie jak Maryja, nie możemy zatrzymać tej radości dla siebie. Musimy przekazywać ją innym i skłaniać ich serca, zbawione przez Jezusa i oddane Bogu, do wielbienia Go za Jego wielką miłość i nieskończone miłosierdzie wobec grzesznych ludzi. To jest naszym powołaniem.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2013