Liturgia słowa z wtorku: Dz 14, 19-28; Ps 145 (144), 10-11. 12-13ab. 13cd i 21 (R.: por. 12a); J 3, 15; J 14, 27-31a.
(J 14, 27-31a – z Biblii Tysiąclecia)
27 Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się lęka! 28 Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie. 29 A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie. 30 Już nie będę z wami wiele mówił, nadchodzi bowiem władca tego świata. Nie ma on jednak nic swego we Mnie. 31 Ale niech świat się dowie, że Ja miłuję Ojca, i że tak czynię, jak Mi Ojciec nakazał.
Rozważanie:
„Pokój mój daję wam”. Te słowa są pokrzepieniem dla każdego, kto słucha Jezusa i Jego naukę czyni fundamentem swego życia. Dar pokoju bowiem usuwa przygnębienie i bojaźń.
Jezus bliski odejścia do Ojca chce, by Jego uczniowie byli szczęśliwi, żyjąc w pokoju. Osiągną to, gdy zrozumieją znaczenie Jego śmierci. Jezus jest w drodze do Ojca, którego zawsze kochał i ciągle kocha, którego wolę nieustannie pełni. Cel, dla jakiego przyszedł na ziemię, został już osiągnięty. Było nim przekazanie ludziom życia Bożego. To życie Boże daje pełnię życia, które niesie ze sobą pokój. Posiadając tę pełnię, ludzie są uzdolnieni do zachowania pokoju, ponieważ Jezus pozostaje w ich życiu przez swego Ducha. Ta obecność staje się źródłem życia i daje siłę do zwalczania grzechu samolubstwa. To świadomość, że Jezus jest obecny i działa w naszym życiu, daje pokój. Dar Jezusa jednak nie uwalnia od kłopotów i niewygód, jakie niesie rzeczywistość.
Pokój, dar Jezusa, wypływa ze zjednoczenia życia człowieka z życiem Bożym i z harmonii między ludźmi. To zjednoczenie daje pewność, że jesteśmy kochani przez Jezusa, który pokonał śmierć i wrócił do Ojca. Prośmy o zrozumienia tego daru.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2011