Myślę, że nawet ludzie niewierzący słyszeli o św. Franciszku z Asyżu, który w 1209 roku założył Zakon Braci Mniejszych, czyli franciszkanów. Założyciel na początku gromadził wokół siebie zakonników w Porcjunkuli. Można ją zobaczyć w Asyżu.
Jako podstawową ideę swojego życia franciszkanie przyjęli realizowanie Ewangelii we wspólnocie braci żyjących w czystości, ubóstwie i posłuszeństwie wobec przełożonych oraz krzewienie nauki Chrystusowej wśród wiernych i pogan. Nowością w misji franciszkanów, od samego początku, było zakładanie klasztorów w miastach. Dzięki temu zakonnicy mogli utrzymywać łączność z ludźmi. W ciągu wieków powstały trzy niezależne od siebie franciszkańskie rodziny zakonne: franciszkanie – Zakon Braci Mniejszych, franciszkanie konwentualni – Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych oraz kapucyni – Zakon Braci Mniejszych Kapucynów. Różnice pomiędzy nimi nie są duże. Wszystkie są połączone tą samą regułą św. Franciszka. Wypełniają podobne zadania. Wzorują się na tej samej duchowości założyciela. Różnią się organizacją zakonną, wyglądem habitu, każda rodzina ma swojego przełożonego. W 1212 roku powstała także gałąź żeńska fanciszkanów – klaryski. W ich posłudze dominuje modlitwa, czynienie pokuty, wykonywanie wielu prac ręcznych dla Boga i bliźnich.
W ciągu ośmiu wieków zakony franciszkańskie odegrały znaczną rolę w życiu Kościoła. Świadczy o tym chociażby wielka rola różnych świętych, żyjących według reguły świętego Franciszka. Warto tu wspomnieć chociażby o św. Maksymilianie Marii Kolbem czy o św. ojcu Pio z Pietrelciny.
Ks. Wojciech Węckowski
„Pielgrzym” 2009, nr 20 (518), s. 5