Przykazanie to w swojej formie zachęca do troski o potrzeby wspólnoty Kościoła. Najczęściej wszyscy, którzy nie rozumieją głębi tych słów, są przekonani, że chodzi tylko i wyłącznie o pomoc finansową dla parafii, w których mieszkają.
Przykazanie to odnosi się wyraźnie do „wspólnoty Kościoła”, do której należymy poprzez przyjęcie chrztu świętego. Ten sakrament zobowiązuje także nas do czynnego udziału w życiu całego Kościoła. Troskę o niego, każdy wierzący wyraża na dwóch płaszczyznach: duchowej i materialnej.
Troska o potrzeby duchowe Kościoła wiąże się przede wszystkim z modlitwą. Jest ona konieczna, aby prosić Boga za wierzących, którzy są słabi i grzeszni, aby osiągnęli cel życia, jakim jest zbawienie.
Ta modlitwa powinna być także skierowana w intencji Kościoła powszechnego, misji oraz Kościoła lokalnego czy rodzinnego. W naszych parafiach najlepiej znamy rodziny, które przeżywają różnego typu kryzysy. Za nie i poszczególnych ich członków mamy obowiązek się modlić. Nie można także zapominać o modlitwie za duszpasterzy, do czego szczególnie zachęcać należy wszystkich w Roku Kapłańskim.
Wypełniając troskę duchową powinniśmy także dbać o stronę materialną wspólnoty Kościoła, która, aby móc wypełniać swoje zadanie potrzebuje także odpowiednich zasobów finansowych.
Potrzeby tego typu odnoszą się do sprawowania kultu, działalności ewangelicznej, charytatywnej i utrzymywania duszpasterzy oraz instytucji kościelnych, tj. np. seminariów duchownych czy szkół katolickich (por KPK 222).
Katechizm Kościoła Katolickiego podkreśla, że każdy wierny ma zadbać o wspólnotę Kościoła według swoich możliwości (por. KKK 2043).
Ks. Wojciech Węckowski
„Pielgrzym” 2009, nr 18 (516), s. 5