Jakie znaczenie ma dla Świętej Rodziny historia Abrahama?
Od historii Abrahama warto rozpocząć rozważanie, bo patriarcha wraz z żoną i dzieckiem stanowili również świątobliwą rodzinę. Małżonkowie długo musieli czekać na potomka, gdyż Sara pozostawała przez całe życie niepłodna. Pan jednak cudownie sprawił, że urodziła syna – Izaaka. Abrahamowa wierność względem woli Bożej i jego posłuszeństwo zostały wynagrodzone. Bóg obiecał mu liczne potomstwo (por. Rdz 15,5), a także zawarł z nim przymierze. Do tych wydarzeń nawiązuje psalmista, w słowach, w których pojawiają się „potomkowie Abrahama, słudzy Jego [tj. Boga]” (Ps 105,6) oraz wzmiankuje o Bożej obietnicy danej protoplaście narodu wybranego (por. Ps 105,8-9). Cudowne narodziny Izaaka wspomina również autor Listu do Hebrajczyków. Przywołuje on ponadto inne epizody z życia Abrahama: gotowość na wezwanie Boga, który polecił mu wyjść z rodzinnego domu i powędrować w nieznane, oraz ofiarę, jaką patriarcha miał założyć ze swego długo oczekiwanego syna (por. Hbr 11,8-19). W tym wszystkim Abraham zachował całkowitą wierność woli Najwyższego i stał się dla wszystkich ludzi wzorem przeogromnej wiary. Szczególnym i największym potomkiem patriarchy okazał się Jezus Chrystus. Przyszedł na świat w wielce świątobliwej Rodzinie, która – podobnie jak kiedyś Abraham i Sara – zachowywała wierność Bogu. Ta wierność przejawiała się m.in. w posłuszeństwie Prawu Pańskiemu, o czym czytamy w dzisiejszej Ewangelii (por. Łk 2,22-40). Takiej wierności i wiary od Maryi i Józefa możemy się uczyć.
„Pielgrzym” 2017, nr 27 (733), s. 6-7