Gdzie w Ewangelii możemy je znaleźć?
Już w opisach dzieciństwa Jezusa odnajdujemy zapowiedzi Jego przyszłego losu. Nowo narodzone Dziecię od początku ukazywane jest jako znak sprzeciwu, o czym świadczy postawa Heroda i zlecona przezeń rzeź niewiniątek (por. Mt 1,6–18). Król bał się Jezusa jako politycznego rywala. Antycypacją tematu męki jest też proroctwo Symeona: „Oto ten przeznaczony jest na znak, któremu sprzeciwiać się będą”. Do Maryi starzec skierował słowa: „A Twoją duszę miecz przeniknie” (Łk 2,34–35). W relacjach o działalności dorosłego Jezusa – Mateusz, Marek i Łukasz umieścili trzy zapowiedzi męki i śmierci (oraz zmartwychwstania) Pana: (I) Mt 16,21; Mk 8,31; Łk 9,22; (II) Mt 17,22; Mk 9,31; Łk 9,43; (III) Mt 20,17; Mk 10,33–34; Łk 18,31–34. Posłannictwo Mesjasza ukazywali jako podobne do losu prześladowanych proroków (por. Łk 13,33), a Jego cierpienia na wzór cierpiącego Sługi Jahwe. Bezpośrednią zapowiedź śmierci Pana odnajdujemy w takich epizodach, jak namaszczenie w Betanii (por. Mk 14,3–9; Mt 26,6–13) i zdrada Judasza (por. Mt 26,14–16). Nieco inaczej sprawę ukazuje ewangelista Jan. Już na początku księgi używa terminu „ciało” (w 1,14), wskazując na element przemijalności i śmiertelności Jezusa. Przywołuje słowa Jana Chrzciciela, który mówi o Chrystusie: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata” (J 1,29), przez co podkreśla zbawczy charakter Jego śmierci. W całej księdze rozwija motyw „godziny” Jezusa oraz opisuje oczyszczenie świątyni (por. 2,13–22). Moment śmierci Mesjasza ukazuje jako Jego wywyższenie (por. 3,14; 8,28; 12,32).
ks. Wojciech Kardyś
„Pielgrzym” 2016, nr 4 (684), s. 7