Choć wakacje to nie czas na żałobną zadumę, a felieton to nie miejsce na epitafium, nie mogę się powstrzymać przed napisaniem kilku słów o niezwykłej osobie, której ziemskie życie właśnie się skończyło.
Kiedy poznałam Danutę, była młodą mężatką otoczoną gromadką dzieci – własnych i przybranych, którym stworzyła niezwykły dom. W tym domu w kuchni koło wielkiego stołu wisiała własnoręcznie zrobiona kolorowa makatka przedstawiająca filozofię życiową jej twórczyni.
W centralnym miejscu tej makatki znalazł się domek z wielkim oknem i kominem, osadzony na jednym kole, drabiną połączony z niebem. Wzrok przyciągało też zielone drzewo owocujące serduszkami, wokół którego unosiły się motyle. Jego korzenie, jak też i koło od domku mocno osadzone były w ziemi.
Choć obraz ten nie miał w sobie nic z ikony, jego symboliczny wymiar przenosił myśli do rzeczywistości duchowej. Do naszego życia w drodze, tymczasowości naszego bytu, do zawieszenia między niebem a ziemią, powołania do świętości, do ciepła i otwartości, jakim powinien charakteryzować się dom rodzinny, i do obfitości owoców, jakie rodzi miłość. Wizerunek tej makatki wraz z biblijnym przesłaniem: „Jeżeli Pan domu nie zbuduje, na próżno się trudzą ci, którzy go wznoszą”, stał się niezwykła pamiątką dla rodziny i przyjaciół, którzy przyszli pożegnać Danutę.
Wspomniane słowa z Psalmu 127, do którego (jak i do wielu innych) zmarła ułożyła melodię, stanowiły jej motto. Całym swoim życiem udowodniła, jak można wprowadzać je w czyn, by u kresu swoich dni nie złorzeczyć na los, ale radośnie czekać na spotkanie z Oblubieńcem. Swoją chorobę i cierpienie ofiarowała za kobiety, które dokonały aborcji, i za lekarzy, którzy się ich dopuścili. Do rangi symbolu może urosnąć fakt, że w przeddzień pogrzebu Danuty jej córka urodziła dziecko, tak jakby koło żywota ukazywało swoją ciągłość. Non omnis moriar!
Zofia Pomirska
„Pielgrzym” 2016, nr 17 (697), s. 32
