Liturgia słowa: Ef 4, 7-16; Ps 122 (121), 1b-2. 4-5 (R.: por. 1bc); Por. Ez 33, 11; Łk 13, 1-9.
(Łk 13, 1-9 – z Biblii Tysiąclecia)
Wezwanie do nawrócenia
13
1 W tym samym czasie przyszli niektórzy i donieśli Mu o Galilejczykach, których krew Piłat zmieszał z krwią ich ofiar. 2 Jezus im odpowiedział: «Czyż myślicie, że ci Galilejczycy byli większymi grzesznikami niż inni mieszkańcy Galilei, że to ucierpieli? 3 Bynajmniej, powiadam wam; lecz jeśli się nie nawrócicie, wszyscy podobnie zginiecie. 4 Albo myślicie, że owych osiemnastu, na których zwaliła się wieża w Siloam i zabiła ich, było większymi winowajcami niż inni mieszkańcy Jerozolimy? 5 Bynajmniej, powiadam wam; lecz jeśli się nie nawrócicie, wszyscy tak samo zginiecie».
Nieurodzajne drzewo figowe
6 I opowiedział im następującą przypowieść: «Pewien człowiek miał drzewo figowe zasadzone w swojej winnicy; przyszedł i szukał na nim owoców, ale nie znalazł. 7 Rzekł więc do ogrodnika: “Oto już trzy lata, odkąd przychodzę i szukam owocu na tym drzewie figowym, a nie znajduję. Wytnij je: po co jeszcze ziemię wyjaławia?” 8 Lecz on mu odpowiedział: “Panie, jeszcze na ten rok je pozostaw; ja okopię je i obłożę nawozem; 9 może wyda owoc. A jeśli nie, w przyszłości możesz je wyciąć”».
Rozważanie:
W dzisiejszej Ewangelii Jezus mówi o dwóch zdarzeniach, które miały miejsce w czasie Jego publicznej działalności. To ukazuje, że Jezus interesował się tym, co działo się wokół Niego w społeczeństwie. Piłat, o którym mowa w pierwszym wydarzeniu, okazał się okrutny w swych zarządzeniach. Ten sam Piłat trochę później podpisze wyrok śmierci na Jezusa, i wyrok ten zostanie wykonany. Przytaczając wydarzenie, Jezus nie potępia Piłata.
Uwaga wypowiedziana przez Jezusa w Ewangelii przeciwstawia się nawet poglądom współczesnych ludzi. W Galilejczykach zamordowanych przez Piłata i ludziach zabitych przez wieżę, która się zawaliła, Jezus dostrzega ofiary zwykłego przypadku. Nie widzi w tych wydarzeniach kary wykonanej przez Boga na ludziach za ich grzeszne życie. Widząc nieszczęścia lub cierpienie ludzkie, wielu współczesnych jest skłonnych myśleć, a nawet głośno wypowiadać swe myśli, że dotknęła kogoś (lub ich samych) kara Boża. Jezus ostrzega przed takim osądem. Zwraca uwagę, że każde nieszczęśliwe wydarzenia powinno pobudzać ludzi do refleksji i być zachętą do nawrócenia, a nie do osądzania Bożego działania. W ten sposób św. Łukasz podkreśla, że wezwanie do pokuty i nawrócenia, które Jezus rzucił na początku swej działalności, jest myślą przewodnią całego Jego przepowiadania i właściwym Jego posłannictwem oraz celem życia ludzkiego.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2012