Liturgia słowa według nowego Lekcjonarza mszalnego z roku B: Dz 2, 1-11; Ps 104 (103), 1ab i 24ac. 29b-30. 31 i 34 (R.: por. 30); Ga 5, 16-25; J 15, 26-27; 16, 12-15.
(J 15, 26-27; 16, 12-15 – z Biblii Tysiąclecia)
26 Gdy jednak przyjdzie Pocieszyciel, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On będzie świadczył o Mnie. 27 Ale wy też świadczycie, bo jesteście ze Mną od początku.
12 Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz [jeszcze] znieść nie możecie. 13 Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek usłyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe. 14 On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi. 15 Wszystko, co ma Ojciec, jest moje. Dlatego powiedziałem, że z mojego weźmie i wam objawi.
Rozważanie:
(J 15, 26-27)
„Ale wy też świadczycie, bo jesteście ze Mną od początku”. To polecenie Jezusa odnosiło się nie tylko do Jego bezpośrednich uczniów, ale do wszystkich tych, którzy uwierzą. Chrześcijanie bowiem z wolnego wyboru stali się świadkami Jezusa. To znaczy, mają przepowiadać, kim jest Jezus i jaka jest jego nauka. Czynią to, wyznając publicznie wiarę i żyjąc nią na co dzień zgodnie z nauką Ewangelii.
Dać świadectwo zatem nie znaczy tylko zawierzać się komuś, ale wyznawać z przekonaniem to, w co się wierzy także wtedy, gdy jest się narażonym na złe traktowanie, a nawet wtedy, gdy zagraża niebezpieczeństwo życia. W normalnych warunkach wyznanie wiary polega na głoszeniu nauki Jezusa przez wykonywanie codziennych obowiązków i na spełnianiu praktyk religijnych. Jeśli Jezus stał się centrum życia chrześcijanina, wtedy Jego obecność uwidacznia się w codziennym życiu Jego nauką.
Takie życie nie jest łatwe. Zachowanie wierności Jezusowi wzbudza niekiedy poczucie izolacji i osamotnienia. Może zabraknąć przyjaciół. Wierny uczeń Jezusa nigdy jednak nie jest sam. Towarzyszy mu zawsze Duch Święty, który w trudnych chwilach staje się Pocieszycielem i Doradcą.
Prośmy dziś o łaskę, abyśmy dawali dobre świadectwo Jezusowi naszym chrześcijańskim życiem.
(J 16, 12-15)
Rodzice pragnący, by ich dziecko zdobywało prawdziwą wiedzę, starają się o dobrego nauczyciela. Kto chce poznać tajemnicę ukrytych rzeczy, szuka dobrego znawcy. Turysta udający się w niebezpieczne miejsca, rozgląda się za dobrym przewodnikiem, który poprowadzi go bezpieczną drogą. Szukający prawdy chętnie słucha tego, kto ją już poznał. Początkujący w wierze potrzebuje też dobrego kierownika duchowego.
Jezus wiedział, że wiara uczniów jest słaba i natrafi na jeszcze większe trudności. Dał temu wyraz, mówiąc: „Oto szatan domagał się, żeby was przesiać jak pszenicę” (Łk 22,31) i zapewnił swą pomoc w umocnieniu ich wiary. Dotrzymuje słowa i po swym wniebowstąpieniu zsyła Pocieszyciela, Ducha Prawdy, który utwierdza uczniów w wierze. Duch ten jest stałym przewodnikiem tych, którzy uwierzyli w Jezusa i mówi im to, co sam usłyszał od Jezusa, który z kolei otrzymuje całą prawdę od Ojca.
Pocieszyciel, Duch Prawdy, jest również naszym przewodnikiem. Prowadzi nas do prawdy przez ciągłe jej poznawanie i utwierdzanie w niej. Znakiem obecności Ducha Świętego w naszym życiu jest nasza wierność w naśladowaniu Jezusa tak w słowach, jak i w czynach. Bez tego Ducha wiara jest słaba, a my narażeni jesteśmy na niebezpieczeństwo utraty jej. Pozwólmy więc Duchowi Świętemu działać w nas.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2011