W ostatnią niedzielę roku liturgicznego oddajemy cześć Chrystusowi Królowi. Wyznajemy, że jest On Panem nieba i ziemi, a więc całego wszechświata, a Jego królestwo przekracza granice stworzenia. Warto przyjrzeć się, na czym królowanie Jezusa polega i jak je postrzegali współcześni mu ludzie.
Obraz Chrystusa jako Króla został zaczerpnięty ze starożytnych monarchii. Na Bliskim Wschodzie na czele państw stali królowie. Byli wśród nich zarówno monarchowie, którzy władali rozległym terytorium, jak i tacy, którzy sprawowali władzę nad poszczególnymi miastami i terenami je okalającymi. Król rządził, panował, podejmował decyzje, przewodził ludowi. Izraelici doszli do przekonania, że w podobny sposób należy postrzegać Boga. Jahwe, bo takie imię Wszechmogący objawił Mojżeszowi, uznawany był za właściwego króla narodu wybranego. Prawdę tę wielokrotnie wyrażał psalmista. Warto przywołać tu kilka jego tekstów: „Bramy, podnieście swe szczyty i unieście się, prastare podwoje, aby mógł wkroczyć Król chwały! «Któż jest tym Królem chwały?» To Pan Zastępów: On jest Królem chwały” (Ps 24,9–10); „Pan najwyższy, straszliwy, jest wielkim Królem nad całą ziemią” (Ps 47,3); „Pan króluje, oblókł się w majestat” (Ps 93,1). Ziemski monarcha (a pierwszym z nich był Saul, potem Dawid i Salomon) jedynie reprezentował na ziemi prawdziwego Króla. Od proroków dowiadywał się, jaka jest Jego wola, i ją w praktyce realizował. (…)
ks. Wojciech Kardyś
Więcej przeczytasz w 23. numerze dwutygodnika „Pielgrzym” [13 i 20 listopada 2022 R. XXXIII Nr 23 (860)]
Dwutygodnik „Pielgrzym” można zakupić w księgarni internetowej Wydawnictwa Bernardinum.
UWAGA – NOWOŚĆ!
Czasopismo do nabycia także w wersji elektronicznej (PDF)!
