Jest lekka i puszysta. I faktycznie przypomina chmurę. Oczywiście, jest słodka. Można ją kupić na każdym festynie, jarmarku, odpuście, w wesołym miasteczku, a latem na ulicy i na plaży.
Wata cukrowa. Każdy ma z nią jakieś wspomnienie. Kiedy rodzice pytali mnie, czy chcę watę, to odpowiadałem, że tak. Chociaż jej jedzenie było dla mnie męczarnią. Jak bym się nie starał, zawsze miałem umazaną twarz i oczywiście klejące się ręce. A tego nie znosiłem. Zazwyczaj nie było gdzie się umyć. Pozostawała chusteczka mamy, pieczołowicie pośliniona. O rety, jak ja tego nie znosiłem! Jedzenie było przyjemne. Wszystko potem już nie. Pół biedy, jeśli byliśmy na plaży. Wtedy mogłem się opłukać w morzu. I mimo to, następnym razem odpowiadałem oczywiście, że tak, że chcę watę cukrową.
Myślałem o tym wszystkim, gdy patrzyłem, jak Leon i Janek pochłaniają na plaży swoje waty. Już minął mi szok, gdy za dwie porcje pan sprzedawca zażądał 24 zł. Tak, 24 złote za w sumie 50 gr cukru. (…)
Sławek Walkowski
Więcej przeczytasz w 15. numerze dwutygodnika „Pielgrzym” [24 i 31 lipca 2022 R. XXXIII Nr 15 (852)]
Numer 15/2022 dwutygodnika „Pielgrzym” w wersji tradycyjnej (papierowej) można zakupić TUTAJ.
UWAGA – NOWOŚĆ!
Numer 15/2022 dwutygodnika „Pielgrzym” w wersji elektronicznej (PDF) można zakupić TUTAJ.
