Niedziela Świętej Rodziny, II Niedziela po Narodzeniu Pańskim oraz Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki
NIEDZIELA ŚWIĘTEJ RODZINY
„Liczne będzie twoje potomstwo”
„Dziecię zaś rosło i nabierało mocy”
Obietnicę, której słowa pojawiają się w tytule (por. Rdz 15,5), otrzymał od Boga Abraham. Jego przyszłe potomstwo zostało porównane do mnóstwa gwiazd świecących na niebie. Było to o tyle dziwne, że patriarcha i jego żona Sara nie mogli mieć dzieci. Jedynego syna urodziła Abrahamowi niewolnica Hagar. Bohaterowie przekonali się, że dla Pana nie ma nic niemożliwego. Podeszła w latach kobieta urodziła mężowi syna, którego nazwano imieniem Izaak. To wielkie wydarzenie opiewał psalmista, wspominając Abrahama i jego potomków oraz przymierze, jakie Bóg z nim zawarł (por. Ps 105,6.9). Fakt ten przywołał również autor Listu do Hebrajczyków, podziwiając wiarę patriarchy i przypominając obietnicę Najwyższego: „Z Izaaka będzie dla ciebie potomstwo” (Hbr 11,18). Jest to ważne, gdyż z rodu Abrahama pochodził największy z jego potomków – Jezus (wspomniany w podtytule; por. Łk 2,40). Rodzice Dziecka pozostawali wierni tradycjom narodu wybranego, zarówno tym dotyczącym dziedzictwa Abrahamowego, jak i przepisom Prawa Mojżeszowego. Zgodnie z jego wymogami przybyli wraz z Synem do świątyni, by złożyć ofiarę oczyszczenia i ofiarę „wykupu” pierworodnego, o czym czytamy w dzisiejszej Ewangelii (por. Łk 2,22–40). Przekonali się wkrótce, że choć Jezus pozostał wierny tradycjom, z których wyrósł, Jego działanie przewyższyło wąskie ramy Izraela. Wierność własnym korzeniom i otwartość na wyzwania, jakie przynoszą nowe czasy – oto wskazówka dla współczesnych rodziców, jak mądrze i właściwie wychowywać dzieci.
II NIEDZIELA PO NARODZENIU PAŃSKIM
„A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas”
„W Jakubie rozbij namiot”
Kiedy Izraelici wędrowali przez pustynię ku Ziemi Obiecanej, Bóg towarzyszył im nieustannie. Pomiędzy ich namiotami, które co jakiś czas stawiali, rozbijając obóz, stał jeden szczególny, w którym Pan spotykał się z nimi za pośrednictwem Mojżesza. Po latach mędrzec Syrach przywoła plan Boga, który zapragnął być jeszcze bliżej swego ludu. Stwórca polecił Mądrości, by rozbiła namiot pomiędzy synami Jakuba (por. cytat w podtytule; Syr 24,8). Ta Mądrość to nie zwykły przymiot Najwyższego, lecz tajemnicza Osoba towarzysząca Mu od początku, od wieków. Św. Jan nazwie Ją Słowem i napisze, że przyjęło Ono ludzką naturę, by zamieszkać pomiędzy ludźmi (a dosłownie – jak wskazuje na to użyty w greckim tekście Ewangelii czasownik – „postawić namiot” wśród nich) (por. cytat umieszczony w tytule; J 1,14). Pan postanowił zbliżyć się bardziej niż dotąd już nie tylko do narodu wybranego, ale do wszystkich ludzi. Wskutek tego wydarzenia, które nazywamy tajemnicą wcielenia Boskiego Słowa, wszyscy, którzy przyjmą Chrystusa, będą mogli dzięki Niemu stać się „przybranymi Synami” (Ef 1,5) Bożymi. Św. Jan również nawiązał do tej prawdy, pisząc: „Wszystkim tym jednak, którzy Je [tj. Słowo] przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi” (J 1,12). To ogromna, niedostępna dotąd godność, o której przypominamy sobie szczególnie w okresie Bożego Narodzenia. I należy wyrażać Wszechmogącemu wdzięczność, odpowiadając na wezwanie psalmisty: „Chwal, Jeruzalem, Pana, wysławiaj twego Boga, Syjonie!” (Ps 147,12).
UROCZYSTOŚĆ ŚWIĘTEJ BOŻEJ RODZICIELKI
„Zesłał Bóg Syna swego zrodzonego z Niewiasty”
„Pasterze znaleźli Maryję, Józefa oraz leżące w żłobie Niemowlę”
Św. Łukasz wymienia Maryję jako pierwszą osobę, którą ujrzeli pasterze, przybywszy do betlejemskiej groty (por. cytat w podtytule; Łk 2,16). Obchodząc uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki, również i my spoglądamy dziś w pierwszym rzędzie na Nią. Takie Jej określenie (podobnie jak Bogurodzica, Bogarodzica czy Matka Boża) wynika z faktu, że Maryja urodziła Syna Najwyższego, Jezusa Chrystusa. Wzmiankuje Ją św. Paweł w Liście do Galatów, gdy pisze, że Syn Boży narodził się z Niewiasty (por. cytat w tytule; Ga 4,4). To Jej zawdzięczamy wielkie dzieła, jakie Wszechmogący zaplanował względem ludzkości. Psalmista życzy sobie, „aby na ziemi znano Jego drogę, Jego zbawienie wśród wszystkich narodów” (Ps 67,3). To pragnienie wypełniło się dzięki Jezusowi, który jako Zbawiciel przyszedł do pogan i głosił wszystkim ludom prawdę o Ojcu. W samym Jego imieniu, o nadaniu którego wspomina ewangelista (por. Łk 2,21), zawarta jest idea zbawienia. Chrystus ofiarował również ludziom błogosławieństwo Boga, choć dotąd zarezerwowane ono było dla synów Izraela i uroczyście im przekazywane za pośrednictwem arcykapłana. Słowa życzenia zamieszczone są w dzisiejszym pierwszym czytaniu (por. Lb 6,22–27) i regularnie towarzyszą nam u progu nowego roku. Błogosławieństwem okazała się dla nas także postawa Maryi, Świętej Bożej Rodzicielki, która zgodziła się urodzić Bożego Syna. Przyczyniła się zatem do tego, aby zbawienie i Boże błogosławieństwo rozlały się na całą ludzkość.
Więcej przeczytasz w 26. numerze dwutygodnika „Pielgrzym” [27 grudnia 2020 i 03 stycznia 2021 R. XXXI Nr 26 (811)]
TUTAJ można zakupić najnowszy (26/2020) numer dwutygodnika „Pielgrzym”:
https://ksiegarnia.bernardinum.com.pl/pl/p/Pielgrzym-262020/287
