Wspólnota ewangelicka w Polsce liczy około 70 tys. wiernych, skupionych w sześciu diecezjach. Zwierzchnikiem danej społeczności jest lokalny biskup, który bezpośrednio podlega tylko Synodowi Kościoła, a nie Papieżowi.
Rozmowa z ks. bp. Marcinem Hinzem – proboszczem parafii ewangelickiej w Sopocie, biskupem Diecezji Pomorsko-Wielkopolskiej.
– Popularnie mówi się o wiernych Waszego Kościoła: luteranie. Funkcjonują też inne nazwy. Mógłby ks. biskup wyjaśnić ich pochodzenie?
– Nazwa Kościół ewangelicko-augsburski pojawia się wraz z Konfesją Augsburską, ogłoszoną w 1530 roku na sejmie Rzeszy w Augsburgu, gdzie przygotowane zostało wyznanie wiary składające się z 28 artykułów. Udowadniały one, że wiara ewangelicka jest zgodna z zasadami starożytnego Kościoła, stąd nazwa Kościół ewangelicko-augsburski. Nazwa „ewangelicki” pojawiała się jako pierwsza, gdyż odnosi się do Ewangelii, która jest dla wyznawców ewangelicyzmu podstawą, fundamentem i źródłem wszelkiej wiary. Tymczasem nazwa „luteranie” została nadana później przez krąg zewnętrznych osób, które uznały, że luteranie są tymi, którzy nawiązują bezpośrednio do nauki Marcina Lutra. Trzecia nazwa, która pojawiała się w kontekście ewangelizmu, to protestantyzm. W roku 1529 na sejmie Rzeszy stany ewangelickie, tak je wówczas nazywano, zaprotestowały przeciwko zakazowi przyjmowania wiary ewangelickiej pod groźbą kary śmierci, stąd nazwano ich protestantami. Tak więc w obiegu funkcjonowały już w XVI wieku różne nazwy dotyczące kościoła ewangelickiego. (…)
