Praktyka pokutna w Kościele nie jest wymysłem ludzi. Jej dzieje związane są z misją Chrystusa, który już od początku swej publicznej działalności nauczał: „Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie”
(Mt 4,17). Dlatego ściśle wiąże się ona z nawróceniem: sama jest nawróceniem, wewnętrzną przemianą, która przechodzi z serca do czynów (Reconciliatio et Paenitentia 4).
Takie rozumienie pokuty, polegające na codziennym i konkretnym, często długotrwałym wysiłku człowieka, obecne było już w pierwszych gminach chrześcijańskich. Wyróżnimy tu trzy okresy rozwoju sakramentu pokuty: czas pokuty pierwszej (chrzest), pokuty drugiej (po chrzcie, niepowtarzalna) i pokuty powtarzalnej.
Pokuta pierwsza
Okres poapostolski (I-II w.) to czas tzw. pokuty pierwszej (paenitentia prima). (…)
ks. ANDRZEJ MEGGER
