Liturgia słowa ze święta w tomie na końcu maja: Rdz 3, 9-15. 20 lub Dz 1, 12-14; Ps 87 (86), 1b-3. 5-7 (R.: por. 3); J 19, 25-34.
(J 19, 25-34 – z Biblii Tysiąclecia)
Zmartwychwstały ukazuje się Apostołom
19 Wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia, tam gdzie przebywali uczniowie, gdy drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!» 20 A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie ujrzawszy Pana. 21 A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». 22 Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego! 23 Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane».
Rozważanie:
Uroczystość Zesłania Ducha Świętego jest potwierdzeniem wiarygodności słów Jezusa i wypełnieniem się Jego obietnic. Ewangeliści dość często przytaczają Jego słowa zapowiadające zesłanie Ducha Świętego i działalność Jezusa zarówno w życiu samych apostołów, jak i w życiu każdego wierzącego. Niemożliwe jest omówienie wszystkich miejsc, w których jest o tym mowa. Skoncentrujmy się zatem dziś tylko na kilku fragmentach, tych najbliższych dzisiejszym czytaniom liturgicznym.
Św. Jan w Ewangelii przytacza rozmowę Jezusa z Nikodemem, w której jest mowa o powtórnym narodzeniu człowieka „z Ducha” i o działalności tego Ducha. Działalność ta jest niespodziewana, a nawet nieoczekiwana, jak powiew wiatru: „Otóż tak samo – mówi Jezus – jest z każdym, kto się narodził z Ducha” (J 3,8). Naturalnie, słowa te odnoszą się do naszego ponownego narodzenia się przez chrzest święty, w którym zostaje nam dany dar Ducha Świętego.
Po Ostatniej Wieczerzy z uczniami Jezus obiecuje im Pocieszyciela, Ducha Świętego, który nauczy ich wszystkiego i przypomni wszystko, czego On sam nauczał (zob. J 14,26). Właśnie dziś, w liturgii Mszy świętej, Kościół przypomina o wypełnieniu się tej obietnicy.
W liturgii Słowa są zestawione trzy czytania pochodzące z trzech różnych pism Nowego Testamentu. W każdym z nich jest opisana działalność Ducha Świętego. W pierwszym, z Dziejów Apostolskich, jest mowa o zstąpieniu Ducha Świętego na apostołów, o udzieleniu im odwagi i mocy w głoszeniu Ewangelii. W jednej chwili, pod wpływem tego Ducha, z bojaźliwych uczniów stają się odważnymi głosicielami, przemawiającymi do osób różnego pochodzenia. W drugim czytaniu św. Paweł mówi o działalności Ducha Świętego w życiu pierwszych chrześcijan. On uzdalnia każdego do uznania bóstwa Jezusa, przypisując Mu tytuł samego Boga: „Panem jest Jezus”. Dziś dla wyrażenia bóstwa Jezusa mówimy wprost: „Bogiem jest Jezus”. Takiego określenia nie mógł użyć chrześcijanin pierwotnego Kościoła, zagłębiony jeszcze w mentalności starotestamentowej. Zgodnie bowiem z nakazem Prawa Mojżeszowego nie wolno było używać imienia Bożego: „Nie będziesz wzywał imienia Boga twego” (Wj 20,7; i Pwt 5,11). Zamiast słowa Bóg lub Jahwe używano słowa zastępczego: „Adonai”, czyli „Pan”. Potwierdzenie tego znajduje się w przepowiedniach proroków. Św. Paweł wyjaśnia wiernym w Koryncie, że Duch Święty, który przebywa w wierzących, rozdaje różne dary, każdemu odpowiednio do wykonywanych przez niego posług. Ten sam Duch, tak jak niegdyś działał w początkach kościoła, tak samo nadal działa dziś w tych wszystkich, którzy pozostają czujni na Jego głos oraz Jego pouczenia pozwalające zrozumieć lepiej prawdy Boże i nimi żyć na co dzień. Jezus przyrzekł, że ten Duch Prawdy, którego ześle, „pozwoli zrozumieć całą prawdę” (J 16,13). To zapewnienie odnosiło się niegdyś do najbliższych uczniów Jezusa, dziś odnosi się ono do wszystkich wierzących zgodnie ze słowami: „A On, gdy przyjdzie, pouczy świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie” (J 16,8). Aby więc dobrze poznać naszą postawę wobec Boga, świata i każdego żyjącego obok nas człowieka jest konieczne i pożyteczne pozwolić Duchowi Świętemu mówić do nas i pilnie się wsłuchać w Jego głos.
W Ewangelii św. Jan mówi o pierwszym ukazaniu się Jezusa apostołom w dniu zmartwychwstania. Jezus staje przed nimi żywy. Ukazuje znaki męki, przekazuje swój pokój i wywołuje radość w ich sercach. Otrzymują też misję do spełnienia – taką samą jaką Jezus otrzymał od Boga Ojca. Dla wykonania tego posłannictwa otrzymują Ducha Świętego. Ten Duch uzdalnia ich do odważnego głoszenia słowa Bożego, do przebaczenia, w imieniu Boga, nieprawości ludzkich. Będą wykonywali swoje posłannictwo z autorytetem samego Boga i Jego mocą.
W modlitwach Mszy świętej kapłan zwraca się do Boga w imieniu Kościoła z prośbą o zachowanie tych nadzwyczajnych darów Ducha Świętego, którymi zostali obdarzeni wszyscy członkowie Kościoła. Szczególnym darem jest głębsze zrozumienie tajemnicy Eucharystii i poznanie całej prawdy. W tę prośbę powinien włączyć się każdy z nas. Spełnienie jej bowiem przez Boga pozwoli lepiej zrozumieć miłość, jaką Bóg okazuje każdemu w Jezusie. Zachęci to też do dołożenia własnego starania o lepsze poznanie prawdy o Bogu. Do tego też powinny mobilizować nas słowa św. Pawła, niegdyś skierowane do wiernych w Rzymie, a dziś zacytowane w liturgii tej Mszy świętej i skierowane do nas: „Miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który mieszka w nas” (Rz 5,5). Pełna świadomość udzielonego daru Ducha Świętego przybliża do Boga, a nawet jednoczy z Bogiem w taki sposób, że nasze serce staje się świątynią, zamieszkaniem samego Boga.
Niech dzisiejsza uroczystość będzie dobrą okazją do przywołania tej chwili, w której podczas sakramentu bierzmowania Duch Święty stał się naszym Gościem i zamieszkał na stałe w naszym sercu. Nie jest ważne, jak dawno to było, istotne jest natomiast to, czy wykorzystujemy obecność Ducha. Czy pozwalamy Mu działać w nas i przez nas. Pozwólmy Duchowi kierować naszym codziennym życiem.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2012