Czytania: 1 Tm 1,1-2. 12-14; Ps 16 (15), 1b-2a i 5. 7-8. 11 (R.: por. 5a); Por. J 17,17ba; Łk 6,39-42
(Łk 6,39-42 – z Biblii Tysiąclecia)
Dwóch niewidomych
39 Opowiedział im też przypowieść: «Czy może niewidomy prowadzić niewidomego? Czy nie wpadną w dół obydwaj? 40 Uczeń nie przewyższa nauczyciela. Lecz każdy, dopiero w pełni wykształcony, będzie jak jego nauczyciel.
Obłuda
41 Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a belki we własnym oku nie dostrzegasz? 42 Jak możesz mówić swemu bratu: „Bracie, pozwól, że usunę drzazgę, która jest w twoim oku”, gdy sam belki w swoim oku nie widzisz? Obłudniku, wyrzuć najpierw belkę ze swego oka, a wtedy przejrzysz, ażeby usunąć drzazgę z oka swego brata.
Rozważanie:
Dzisiejsza Ewangelia mówi o przełożonych wspólnot i o nauczycielach. Najbardziej popularnym błędem przełożonych (nauczycieli) jest wymaganie od swych podwładnych (uczniów) więcej niż od siebie samych. Uczciwa znajomość siebie jest podstawą pracy nauczycieli (przełożonych). W przeciwnym wypadku staną się „niewidomi” i ich przewodnictwo będzie nieszczęściem dla tych, których prowadzą, i dla nich samych.
Przedstawiając dziwną sytuację, Jezus mówi o niewidomym prowadzącym niewidomego. Stwierdza, że w konsekwencji musi to doprowadzić do tego, iż obaj wpadną w dół. Jest tu aluzja do tych, którzy są niewidomi duchowo wobec swych własnych błędów. Dlaczego tak łatwo dostrzega się małe błędy w życiu innych, gdy tymczasem nie dostrzega się własnych dużych błędów? Jak to jest, że widzi się drzazgę u innych, a u siebie nie widzi się belki? To hipokryzja. Udawanie, że się posiada zalety, których się nie ma. To udawanie przysłania własne braki i pozwala na dostrzeganie braków u bliźniego. Tylko pokorne i szczere wejrzenie we własne postępowanie i szczera ocena własnego życia otwiera oczy na własne braki i uchybienia, nawet najmniejsze, i pozwala iść drogą, która prowadzi do Boga.
Czy tak jest w moim życiu?
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2013