Czytania: Kol 1,21-23; Ps 54 (53), 3-4. 6 i 8 (R.: por. 6b); J 14,6; Łk 6,1-5
(Łk 6,1-5 – z Biblii Tysiąclecia)
Łuskanie kłosów w szabat
6
1 W pewien szabat przechodził wśród zbóż, a uczniowie zrywali kłosy i wykruszając je rękami, jedli. 2 Na to niektórzy z faryzeuszów mówili: «Czemu czynicie to, czego nie wolno czynić w szabat?» 3 Wtedy Jezus rzekł im w odpowiedzi: «Nawet tegoście nie czytali, co uczynił Dawid, gdy był głodny on i jego ludzie? 4 Jak wszedł do domu Bożego i wziąwszy chleby pokładne, sam jadł i dał swoim ludziom? Chociaż samym tylko kapłanom wolno je spożywać». 5 I dodał: «Syn Człowieczy jest panem szabatu».
Rozważanie:
Prawo Mojżeszowe miało pomagać Żydom żyć solidarnie i zachowywać przymierze z Bogiem. Z biegiem czasu jednak stało się ono celem samym w sobie i nie uwzględniało Boga jako celu. Prawo zachowywania szabatu weszło do grupy najostrzejszych przepisów. Bezkompromisowe przepisy miały na celu pomóc zachować szabat jako dzień święty. Podstawowe przepisy prawne odnoszące się do szabatu miały na celu obronę życia ludzkiego. Dodanie szczegółowych przepisów zagubiło ten cel i stawiało je ponad potrzebami człowieka. Zarzut wypowiedziany przez faryzeuszy w Ewangelii nie odnosił się np. do tego, że uczniowie brali obce ziarno, ale że wykonywali pracę w szabat. Nakarmienie głodnego to zadośćuczynienie podstawowej potrzebie ludzkiej. To przykazanie stoi więc ponad prawem szabatu.
Cały problem przedstawiony w Ewangelii zacieśnia się do tego, czy zachowywać przepisy Prawa, czy żyć duchem tego Prawa. To co powinniśmy czynić i czego unikać, nie da się ująć w przepisach. Bóg dał człowiekowi rozum, inteligencję i zobowiązanie, aby postępował według nich. Jezus stwierdza, że litera Prawa może zabić, natomiast duch Prawa daje życie. Aby zrozumieć prawo, trzeba najpierw poznać pierwotną intencję prawodawcy. Ona uzdolni do oceny prawa i pozwoli żyć jego duchem. Nauka Jezusa miała pełne odniesienie do Żydów i zachowuje pełne znaczenie dla naszego życia i postępowania.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2013