Czytania: 1 Tes 2,1-8; Ps 139 (138), 1b-3. 4-5 (R.: por. 1b); Por. Hbr 4,12; Mt 23,23-26
(Mt 23,23-26 – z Biblii Tysiąclecia)
23 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Bo dajecie dziesięcinę z mięty, kopru i kminku, lecz pomijacie to, co ważniejsze jest w Prawie: sprawiedliwość, miłosierdzie i wiarę. To zaś należało czynić, a tamtego nie opuszczać. 24 Przewodnicy ślepi, którzy przecedzacie komara, a połykacie wielbłąda!
25 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Bo dbacie o czystość zewnętrznej strony kubka i misy, a wewnątrz pełne są one zdzierstwa i niepowściągliwości. 26 Faryzeuszu ślepy! Oczyść wpierw wnętrze kubka, żeby i zewnętrzna jego strona stała się czysta.
Rozważanie:
Dzisiejsza Ewangelia przekazuje dwa „biada”, które Jezus wypowiedział pod adresem uczonych w Piśmie i faryzeuszy. Ich przesadne zachowywanie przepisów odnoszących się do płacenia dziesięcin i obmyć rytualnych prowadziło do zaniedbywania istotnych wymagań religijnych, a mianowicie: miłości, miłosierdzia, wierności i czystości serca. Życie zgodne z wiarą wymaga zaś wyraźnych priorytetów. Przepisy odnoszące się do zewnętrznych czynności mają swoją wartość, ale nie mogą zajmować pierwszego miejsca w życiu religijnym.
Religia nie jest maską przykrywającą rzeczywiste uczucia wypełniające serce człowieka, ani ubraniem niedzielnym, które upiększa wygląd osoby. Nie powinna więc być używana w takich celach. Religijna pobożność to bowiem słuszna postawa wobec Boga, która pozwala poznać i wypełniać wolę Bożą każdego dnia. Przepisy religijne pomagają właśnie zdobyć taką postawę i zachować ją w życiu. Są też pomocą w dobrym wypełnianiu wszystkich zobowiązań wypływających z obranego stanu życia zgodnego z wyznawaną wiarą. Istotą takiego życia pozostaje zawsze miłość. Trzeba więc z całą starannością unikać obłudy religijnej, nie przeceniać osobistych zasług, ale ufając całkowicie zbawczej miłości Jezusa, żyć zgodnie z przykazaniem miłości.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2013