Liturgia słowa z poniedziałku: Tb 1, 3; 2, 1b-8; Ps 112 (111), 1b-2. 3-4. 5-6 (R.: por. 1b); Por. Ap 1, 5; Mk 12, 1-12.
(Mk 12, 1-12 – z Biblii Tysiąclecia)
Przypowieść o przewrotnych rolnikach
12
1I zaczął im mówić w przypowieściach: «Pewien człowiek założył winnicę. Otoczył ją murem, wykopał tłocznię i zbudował wieżę. W końcu oddał ją w dzierżawę rolnikom i wyjechał. 2 W odpowiedniej porze posłał do rolników sługę, by odebrał od nich część należną z plonów winnicy. 3 Ci chwycili go, obili i odesłali z niczym. 4 Wtedy posłał do nich drugiego sługę; lecz i tego zranili w głowę i znieważyli. 5 Posłał jeszcze jednego, tego zabili. I posłał wielu innych, z których jednych obili, drugich pozabijali. 6 Miał jeszcze jednego, ukochanego syna. Posłał go jako ostatniego do nich, bo sobie mówił: „Uszanują mojego syna”. 7 Lecz owi rolnicy mówili nawzajem do siebie: „To jest dziedzic. Chodźcie, zabijmy go, a dziedzictwo będzie nasze”. 8 I chwyciwszy, zabili go i wyrzucili z winnicy. 9 Cóż uczyni właściciel winnicy? Przyjdzie i wytraci rolników, a winnicę odda innym. 10 Nie czytaliście tych słów w Piśmie: Właśnie ten kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła. 11 Pan to sprawił i jest cudem w oczach naszych». 12 I starali się Go ująć, lecz bali się tłumu. Zrozumieli bowiem, że przeciw nim powiedział tę przypowieść. Zostawili więc Go i odeszli.
Rozważanie:
„Pewien człowiek założył winnicę” (Mk 12,1). Tak Jezus rozpoczął swoją przypowieść o winnicy. Opowieść ta jest oparta na pieśni proroka Izajasza o Izraelu jako winnicy (zob. Iż 5). Protagonistami tej przypowieści są przywódcy narodu żydowskiego. Do nich też Jezus wygłosił czytaną przed chwilą przypowieść.
mówi w niej o narodzie żydowskim, jako o narodzie uprzywilejowanym przez Boga. Niestety, przywódcy narodu sprzeniewierzyli się Bogu. Sami chcieli stać się właścicielami winnicy. Wysłańców bożych, czyli proroków, znieważali, a nawet zabijali. Dlatego przywilej wybrania zostanie im odebrany. Odziedziczy go inny naród – Lud Boży. W przypowieści o winnicy Jezus mówi też o sobie, jako o Synu wysłanym przez właściciela winnicy. Zostanie zabity. Jego śmierć jednak nie będzie klęską. Stanie się bowiem fundamentem Ludu Bożego, czyli Kościoła. Do niego należymy i my, jako wybrani przez Boga.
W przypowieści z dzisiejszej Ewangelii każdy może rozpoznać obraz swojego własnego życia. Bóg obdarzył nas darem życia. Troszczy się o dobro, tak materialne, jak i duchowe każdego – tak jak właściciel winnicy troszczy się o każdy krzew winny. Jezus czyni wszystko, aby nikomu, kto należy do Jego uczniów, nie brakowało niczego. Daje nam nawet swe Ciało na pokarm.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2013