Od ponad stu lat nie potrafimy wyobrazić sobie świąt Bożego Narodzenia bez choinki. Przypomina ona dwa zdarzenia: pobyt Adama i Ewy w raju oraz narodzenie Chrystusa. I właśnie te historie znajdują swoje odzwierciedlenie w wystroju bożonarodzeniowego drzewka.
Choinka jako symbol rajskiego drzewa ozdabiana jest jabłkami na pamiątkę owocu zakazanego zerwanego przez Ewę, łańcuchy zaś odzwierciedlają niewolę grzechu, w jaką popadł rodzaj ludzki za sprawą nieposłuszeństwa pierwszych rodziców. Niewolę tę zerwał Jezus, stąd dzwoneczki umieszczane na choince jako tradycyjny symbol radości z pokonanego zła. Świeczki i lampki są znakiem czci dla Nowonarodzonego oraz symbolem Światłości, która „w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła”.
Wata, śnieżynki, sople oraz gwiazdki i księżyce mają odwzorować aurę nocy narodzenia. Największa zaś gwiazda, mocowana na czubku choinki, symbolizuje Gwiazdę Betlejemską. Ozdoby w kształcie zwierząt domowych przypominają obecność tych stworzeń w stajence Jezusowej, podobnie jak wizerunki ptaszków wyśpiewujących „radość wszelkiego stworzenia”.
Na drzewku nie może zabraknąć zwiastunów dobrej nowiny o narodzeniu Jezusa – aniołów (lameta nazywana jest także niekiedy „włosami anielskimi”). Kuliste ozdoby z bibuły, tzw. światy, pajączki i bombki są symbolami doskonałości Boga, z kolei ciastka i cukierki przypominają słodką radość z narodzin Zbawiciela.
Oświetlone drzewko stojące przy oknie przypomina o chrześcijańskim obowiązku niesienia dobrej nowiny o narodzeniu Chrystusa na cały świat. W ten sposób choinka przestaje być tylko tradycyjnym elementem wystroju świątecznego domu, a staje się znakiem wiary i pozwala za pomocą materialnych ozdób skierować nasze myślenie na sprawy duchowe.
Zofia Pomirska
„Pielgrzym” 2016, nr 26 (706), s. 32
