„W garści dużych, lśniących ziaren pszenicy znalazło się ziarenko bardzo czarne i tak małe, że prawie niewidoczne. Rolnik wrzucił garść nasion w ziemię przeoraną przez pług. Z wielką godnością i świadomością swej misji ziarna zajęły miejsca w swych kołyskach, utworzonych w dobrej i pachnącej ziemi”.
„Kiedy spadło czarne ziarenko, w skibach ziemi wybuchł wielki śmiech:
– Spadaj stąd, nieużyteczny dziwolągu! – warknęło ziarno pszenicy, na które spadło czarne ziarenko.
– Bardzo przepraszam – cicho odrzekło. – Tak mi przykro.
– To najśmieszniejsze ziarno, jakie kiedykolwiek widziałam! – wykrzyknęła główka dzikiej cebuli.
Trawy w rowie, stare plotkary, zaczęły czynić złośliwe uwagi na temat dzisiejszych ziaren – że przesiadują to tu, to tam, i nie są w stanie nic sensownego zdecydować. Wyśmiewały się także ziarna maku, a owies rozgłaszał:
– Osiwieję, jeśli wyjdzie z niego choćby jedno źdźbło.
Małe ziarenko poczuło się przygnębione. Ale nie zniechęcało się. Przecież umiało coś robić. Marzyło, by wyrosnąć wysoko, aby przewyższyć nawet trzciny w stawie. Zapuściło natychmiast korzenie.
Zima była dla niego bardzo trudna. Jednak pewnego dnia wypuściło łodygę. Przyszło lato. Wędrowcy, którzy przechodzili dróżką obok pola ze zbożem, zatrzymywali się i zaskoczeni pokazywali na wysoką i bujną roślinę, która dominowała nad pszenicznym polem.
Któregoś ranka przechodził tamtędy Pan. Rozmawiał ze swymi Apostołami. I On się zatrzymał. Znał niewyobrażalny wysiłek małego ziarenka podczas zimy. Chciał wynagrodzić mu wiarę, którą miało w sobie. Powiedział:
– Królestwo niebieskie podobne jest do ziarnka gorczycy, które ktoś wziął i posiał na swej roli. Jest ono najmniejsze ze wszystkich nasion, lecz gdy wyrośnie, jest większe od innych jarzyn i staje się drzewem, tak że ptaki przylatują z powietrza i gnieżdżą się na jego gałęziach (Mt 13,31–32).
Pszenica, która czekała na uznanie, prawie uschła z zazdrości. A małe, czarne ziarenko przepełniała radość…”
* * *
Gdy inni już w Ciebie nie wierzą i komentują każdy Twój krok; gdy śmieją się z Twoich porażek i pouczają, gdy popełnisz błąd; gdy unikają Twego towarzystwa i odwracają się od Ciebie na ulicy… Gdy czujesz się oceniony, niezrozumiany i osamotniony wśród „swoich”, przypomnij sobie, w czym jesteś dobry; wróć do swoich marzeń, które czekają na realizację; odkryj dobro, które Pan Bóg w Tobie złożył. Zacznij z tym, co masz.
On chce Twoim życiem opowiedzieć innym ważną przypowieść: o wytrwałości, męstwie, przebaczeniu, o tym, jak kochać, walczyć, podnosić się z upadku…
To On Cię zasiał na swojej roli. Widzi Twój niewyobrażalny wysiłek. Odpowie na Twoją wiarę.
Anna Maria Kolberg OV
„Pielgrzym” [25 czerwca i 2 lipca 2023 R. XXXIV Nr 13 (876)], s. 30
Dwutygodnik „Pielgrzym” w wersji papierowej oraz elektronicznej (PDF) można zakupić w księgarni internetowej Wydawnictwa Bernardinum.
