IV i V NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU
IV NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU
Co charakteryzuje dobrego pasterza?
Na czym polega ślepota pasterzy Izraela?
Dobry pasterz dba o swoje owce, szuka dla nich miejsca na odpoczynek, przewodzi im w drodze, zapewnia bezpieczeństwo i pożywienie. Bóg często ukazywany był jako troskliwy pasterz, a człowiek jako oddana Jego opiece owca. Tego typu obraz wyłania się z lektury Psalmu 23. Owczarnią Pana był cały Izrael. Na ziemi rządził nią wyznaczony przez Niego monarcha. Dzisiejsze pierwsze czytanie opisuje wybór Dawida na króla Narodu Wybranego (por. 1 Sm 16,1–13). Młodzieniec został namaszczony przez Samuela, stał się zatem Pomazańcem. Mniej więcej tysiąc lat później Pomazańcem, czyli Chrystusem, okaże się jego wielki potomek, Jezus z Nazaretu. Połączy On w swym działaniu funkcję króla i pasterza. Opiekować się będzie tak całym ludem, jak i poszczególnymi owcami. Dowodem Jego troski jest dzisiejsza Ewangelia, w której czytamy o przywróceniu wzroku niewidomemu (por. J 9,1–41). Jako że zdarzyło się to w szabat, faryzeusze oburzyli się zachowaniem Jezusa. Nie obchodził ich zdziałany mocą Bożą cud, ale rzekome złamanie przepisów Prawa. Jako pasterze Izraela (bo wraz z kapłanami i uczonymi w Piśmie stanowili elitę religijną narodu) pozostali ślepi na działanie Pana. Człowiek niewidomy nie widzi światła, lecz błąka się w ciemności. Jakże zatem tacy pasterze mogli prowadzić powierzone swej opiece owce? Św. Paweł zachęca: „postępujcie jak dzieci światłości” (Ef 5,8). Chciałoby się dodać: „a nie, jak faryzeusze, dzieci ciemności”. Słuchajmy rad apostoła i podążajmy za Chrystusem, naszym dobrym Pasterzem!
V NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU
Jakie wydarzenia zapowiadały zmartwychwstanie Jezusa?
Czy mówią one coś o zmartwychwstaniu powszechnym?
Im bliżej do Wielkanocy, tym częściej w Liturgii Słowa pojawiają się akcenty zapowiadające zmartwychwstanie – zarówno Chrystusa, jak i wszystkich umarłych. Ewangelista zapoznaje nas z historią Łazarza, którego śmierć zasmuciła jego siostry oraz samego Jezusa. Wzruszony Pan przywrócił przyjaciela do życia. I chociaż wskrzeszenie jest czymś innym niż zmartwychwstanie, epizod ukazuje nam Chrystusa jako Pana życia i śmierci. Przy okazji pojawiają się ważne słowa dotyczące powszechnego zmartwychwstania. Marta wyraziła przekonanie „wiem, że [Łazarz] zmartwychwstanie w czasie zmartwychwstania w dniu ostatecznym” (J 11,24). Kilka wieków wcześniej Ezechiel przywołał słowa Boga: „wasze groby otworzę i z grobów was wydobędę” (Ez 37,13). Słowa te pojawiają się w kontekście wizji, w której prorok oglądał wyschnięte kości poległych żołnierzy izraelskich, naciągające się ścięgnami i skórą. Z czasem stanęło przed nim całe wojsko. Tu jednak nie mamy idei zmartwychwstania, lecz obrazową zapowiedź odrodzenia się Narodu Wybranego i jego powrotu z wygnania do ojczyzny. Niemniej jednak, tekst ten wydaje się bardzo ważny. Z perspektywy popaschalnej św. Paweł wprost zapowiedział zmartwychwstanie powszechne: Bóg „przywróci do życia wasze śmiertelne ciała mocą mieszkającego w was swego Ducha” (Rz 8,11). W Nim zatem warto pokładać nadzieję i oczekiwać Go „bardziej niż strażnicy poranka” (Ps 130,6), zwłaszcza poranka wielkanocnego, który objawił ludzkości triumf życia nad śmiercią.
