II NIEDZIELA ZWYKŁA i ŚWIĘTO OFIAROWANIA PAŃSKIEGO
II NIEDZIELA ZWYKŁA
Kto miał przynieść zbawienie mieszkańcom Izraela?
Jaki problem pojawił się pośród głosicieli zbawienia?
Izajasz wspomina o upokorzeniu krain Zabulona i Neftalego. Imiona dwóch synów Jakuba oznaczają tu pokolenia Izraela zamieszkujące północne tereny państwa, czyli Galileę. Upokorzenie natomiast dotyczy niewoli asyryjskiej, czyli przesiedlenia mieszkańców wyżej wymienionych regionów wraz z obywatelami Samarii na inne, obce im tereny. Prorok zapowiada uciśnionym wygnańcom przyszłą radość: „Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką” (Iz 9,1). Światłość oznacza tu zbawczą interwencję samego Pana. Nastąpiła ona około ośmiu wieków później, kiedy to swą działalność rozpoczął Jezus z Nazaretu, Mesjasz i Syn Boży. Już w samym Jego imieniu zakodowana jest idea zbawienia, a aktywność w Galilei św. Mateusz odczytał jako wypełnienie się Izajaszowego proroctwa. Ewangelista wprost je przytoczył w swym dziele (por. Mt 4,15–16). Odtąd pokrzywdzeni przed wiekami mieszkańcy północnych rubieży Izraela mogli poczuć się dowartościowani. To właśnie pośród ich przodków Chrystus rozpoczął swą zbawczą działalność. Teraz każdy z nich mógł powtarzać bez cienia wątpliwości słowa psalmisty: „Pan moim światłem i zbawieniem moim” (Ps 27,1). Jezus wybrał i powołał swoich współpracowników i następców w dziele zbawiania świata. Niekiedy pouczał ich, że mają unikać sporów, aby ich misja była wiarygodna. Problem podziałów, jak się okazało, już od początku istnienia Kościoła stanowił poważny problem, o czym świadczą słowa św. Pawła skierowane do chrześcijan z Koryntu (por. 1 Kor 1,10–13).
ŚWIĘTO OFIAROWANIA PAŃSKIEGO
Jakie znaczenie miało ofiarowanie Jezusa w świątyni?
Dlaczego kojarzymy je z Maryją?
Ofiarowanie Jezusa w świątyni ma wielorakie znaczenie. Przede wszystkim jest dopełnieniem wymogów Prawa Mojżeszowego, w myśl którego należało złożyć ofiarę rytualnego oczyszczenia kobiety po porodzie. Po wtóre, Pana własnością była wszelka pierworodna istota płci męskiej. Chłopców wykupywano więc, składając ofiarę ze zwierząt. Dalej, wyjaśniając znaczenie epizodu, jaki miał miejsce w świątyni, musimy wskazać na wypełnienie się starotestamentalnych zapowiedzi. Prorok Malachiasz przywołał słowa: „a potem nagle przybędzie do swej świątyni Pan, którego wy oczekujecie” (Ml 3,1), a psalmista nawoływał do otworzenia bram budowli, aby mógł On przez nie przejść (por. Ps 24,7–10). Nie zdawał sobie zapewne sprawy, że słowa te ziszczą się w dniu, w którym Boże Dziecię zostanie wniesione na teren świątyni. Potem, już jako dorosły mężczyzna, Jezus będzie wielokrotnie przebywał i nauczał w świętym dla Izraelitów miejscu. Jednak jako „miłosierny i wierny arcykapłan” (Hbr 2,17) złoży Ofiarę zupełnie gdzie indziej i w odmiennych okolicznościach. Należy odczytać ofiarowanie Jezusa w świątyni również jako stworzenie okazji do dwóch ważnych spotkań: ze starcem Symeonem i z prorokinią Anną (por. 2,25–38). A dlaczego to wydarzenie łączymy z Maryją (oddając Jej cześć jako Matce Boskiej Gromnicznej)? Między innymi ze względu na Jej obecność w świątyni (która nie była obowiązkowa w przypadku kobiet) i na proroctwo wypowiedziane przez Symeona: „a Twoją duszę miecz przeniknie” (Łk 2,35).
