Święto Ofiarowania Pańskiego, zwane też w liturgii świętem Matki Boskiej Gromnicznej, ukazuje pełne wymowy wydarzenie z życia Jezusa, jakim było zaniesienie Go do świątyni Jerozolimskiej przez Maryję i Józefa. Wynikało to z żydowskiego prawa nakazującego, że każde dziecko płci męskiej należało przedstawić Bogu i powinna być złożona za Niego ofiara.
Rodzice Jezusa, wierni przepisom, składają ofiarę (ubodzy składali parę synogarlic albo dwa gołębie) oraz przedstawiają swego Syna kapłanowi Symeonowi, który widząc Dziecię, dostrzega w Nim Zbawiciela świata. Pod wpływem Ducha Świętego wypowiada prorocze słowa odnoszące się do Jego misji, jaką jest zbawienie wszystkich narodów. W ten sposób wyraża wdzięczność Stwórcy, który pozwolił mu doczekać tej wyjątkowej chwili.
Zapowiedź cierpień Maryi
Przyniesienie Jezusa do świątyni stanowi okazję do spotkania Symeona z Maryją i Józefem, którzy zdumieni niecodzienną atmosferą i wypowiedzianymi przez niego słowami, odczuwają działanie Ducha Świętego. Proroctwo jest skierowane jednak do Maryi, słyszącej, że Jej „duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu” (Łk 2, 35). Stanowi ono pierwsze świadectwo zapowiadanego krzyża, w którym świat sprzeciwi się Jezusowi. Matka Pana milczy, ale usłyszane słowa przyjmuje do swojego serca, wierząc, że wypełnią się w czasie wiadomym Bogu. Zapowiedź krzyża wskazuje, że Ona też doświadczy bólu i cierpienia, dzieląc go wraz z Synem. Jezus dokona dzieła odkupienia w okrutnej męce w Jej obecności, dlatego zostanie „owinięta w płótno Jego własnej boleści”. Gdyby Jezus nie cierpiał, „nie spłaciłby dobrowolnie długu winy ludzkiej, zostałby sprowadzony do poziomu kierownika etycznego; a Matka, która nie dzieliłaby Jego cierpień, byłaby niegodna swej wielkiej roli” – tłumaczy abp Fulton Sheen.
Słowa Symeona są jak błysk tego, co ma się dokonać na Kalwarii. Gdy Jej Syn zostanie odrzucony, Ona doświadczy przebicia swego serca. Maryja idzie wiernie za usłyszanym przeznaczeniem i równocześnie za misją Syna Bożego, co sprowadzi na Nią cierpienie zmieszane z radością. Jej macierzyństwo staje więc teraz pod znakiem ogołocenia, wyrzeczenia, ofiary, do której dorasta we wszystkich dniach swojego życia.
Ofiarować siebie Bogu na wzór Maryi i Józefa
Scena ofiarowania uczy nas, że każdy jest zaproszony, aby jak Maryja ofiarować się Bogu i współuczestniczyć w duchowym współumieraniu. Bez jedności z Jezusem sami niczego nie dokonamy. To, co wydarzyło się w świątyni, winno powtarzać się każdego dnia w naszym życiu w jedności z Bogiem i Maryją, milczącej, ale nie obojętnej wobec tego, co tam się stało. Matka Pana ofiarowując bowiem swojego Syna, oddała Bogu wszystko, co posiadała. Oddała więcej niż uboga wdowa, gdyż tamta oddała swoje mienie, Matka Pana oddała swojego Syna, Zbawiciela świata, który ofiaruje swe życie za wszystkich ludzi, pragnąc obdarzyć ich wieczną szczęśliwością.
Misterium zbawienia wciąż trwa i dokonuje się przez osobiste wejście w relację z Maryją. Jezus daje nam Matkę, aby w osnowę naszych doświadczeń wpleść Jej obecność jako źródło ukojenia i mocy oraz jako wezwanie w głąb naszych serc. Wraz z Matką Boga jest obecny też Józef, słyszący słowa Symeona i jednoczący się duchowo ze swoją Wybranką. Ofiarując się Bogu, powierzmy się także im obojgu, aby pomogli nam kształtować życie duchowe i przyjmować z wiarą treść Objawienia. Wewnętrzna łączność z Matką Bożą i Józefem daje nam duchową zażyłość oraz wprowadza w głębię tajemnicy eklezjalnego obcowania z Chrystusem i Ojcem w mocy Ducha. Gdy otworzymy się na Rodziców Jezusa, towarzyszyć będą nam na każdym zakręcie, wlewając w nasze niespokojne serca poczucie bezpieczeństwa i odwagi.
Osoby konsekrowane przykładem oddania Bogu
W święto Ofiarowania Pańskiego pamiętamy także o osobach konsekrowanych – w dniu im poświęconym. Poprzez śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa oddały się Bogu, aby upodobnić się do Niego i stać się miłą Jemu ofiarą.
Zakonnicy i zakonnice spoglądają w swoim życiu także na Matkę i Józefa, czerpiąc z nich przykład. Maryja wypowiedziała swoje fiat w tajemnicy zwiastowania, zgadzając się być Matką Boga, natomiast w świątyni Jerozolimskiej uświadomiła sobie, że musi być zjednoczona ze swoim Synem także w cierpieniu. Józef natomiast wypowiedział swoje fiat w proroczym śnie, w którym usłyszał, aby nie bał się „przyjąć Maryi, swej Małżonki, gdyż z Ducha Świętego jest to, co w Niej poczęło” (Mt 1, 20). Dlatego ci, którzy pragną iść śladami Chrystusa, winni oddawać się Maryi i Józefowi, aby wypełnić wolę Boga. Oznacza to posiąść tajemnicę Kalwarii, gdyż „Chrystus podjął krzyż jako swój znak po wszystkie czasy i wśród wszystkich ludów, z nim związał się jako Odkupiciel świata. Krzyż stał się zapłatą wielką, która stale ukazuje, jak wielka jest wartość człowieka” – napisał kard. Karol Wojtyła w rekolekcyjnych rozważaniach zatytułowanych „Znak sprzeciwu”. Prawda, że „Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie” (Ef 5, 25), jest podstawą życia konsekrowanego, gdyż z niej wytryskuje źródło żywotności Kościoła.
W święto Ofiarowania Pańskiego wyrażamy wdzięczność za dar osób konsekrowanych stanowiących cenne dobro Kościoła. Czy może istnieć bez nich świat? To oni „podtrzymują” go w najrozmaitszych czasach katastrof, niewiary i zdrad, rozpraszając egzystencjalną ciemność, utkaną ze zła, cierpienia i grzechu, oraz wzbudzając nadzieję na lepsze jutro. Od nich bije blask Bosko-ludzkiego piękna, opartego na prawdzie, dobru i świętości. Osoby konsekrowane są światłością dla ludzi wszystkich czasów, gdyż zjednoczeni z Chrystusem, podają potrzebującym rękę w chwilach udręki i niezrozumienia krzyżowych sytuacji, a także w pokusach czyhających na każdym kroku.
Gdy moce ciemności zaczynają coraz mocniej panować na świecie, przyjmijmy gromniczne światło osłaniające nas przed zgrają nienawistnych wilków. Przejdziemy wówczas pewną stopą przez ciemną dolinę, gdyż obecność Zbawiciela będzie towarzyszyć nam na każdym kroku.
o. Paweł Warchoł
„Pielgrzym” 2023, nr 3 (866), s. 18-19
