W ikonografii nie ma rzeczy przypadkowych, tu wszystko ma swoje znaczenie. Według św. Jana Damasceńskiego: „Ikona jest widzialnością niewidzialnego obrazu”. I mimo że tradycja wykonywania ikon sięga prawdopodobnie czasów apostolskich, a dziś przeżywa swój renesans, do tej pory jej język często jest przez nas niepoznany.
Ikona to rodzaj modlitwy, bycia w promieniach Bożej łaski, to przedłużenie Słowa Bożego, które ikonograf przenosi na płótno, na deskę. Na czym właściwie polega pisanie ikony?
– Proces jest dość długi i skomplikowany, ponieważ ostateczny efekt poprzedza wiele etapów. Na podstawowe elementy ikonopisarskiego warsztatu składają się: podobrazie, grunt, pozłota, farby temperowe i werniks – mówi Elżbieta Długosz, ikonograf, prowadząca warsztaty w Pracowni Ikon przy Klasztorze oo. Dominikanów w Gdańsku. – Najpierw trzeba przygotować deskę. Taka deska musi jakiś czas schnąć, nawet do trzech lat. Potem odpowiednio się ją przycina. Musi być sklejona z kilku kawałków, które gruntuje się specjalnym klejem. Na to się kładzie płótno, które ma dwie funkcje. Z jednej strony trzyma razem te wszystkie deski, a z drugiej w sposób symboliczny przypomina chustę św. Weroniki, na której odbił się wizerunek Pana Jezusa. (…)
