Któż by pomyślał, że najdawniejsze dowcipy świata odnoszące się do ludzkiej natury i, co ciekawe, przystające do zmieniających się w czasie epok kulturowych, mają związek z ruchem pustelniczym, jaki przed siedemnastoma wiekami pojawił się w Egipcie, a także w pustynnych okolicach Synaju, Judei i Palestyny. Któż by pomyślał, iż żart budowany na przemyśleniach ojców pustyni, obserwujących samych siebie w kontekście skalistych pustkowi, dzikich zwierząt, szturmów diabelskich i wypraszanej Bożej opieki jest na tyle uniwersalny, że bawi i poucza do dnia dzisiejszego…
Mało które zjawisko z tak odległej historii, jaką jest życie i kultura duchowa ojców pustyni, choć doczekało się sporej ilości źródłowych opisów, budzi nadal tak pełne emocji zdumienie. Znawcy problemów Kościołów Wschodnich twierdzą, że nie ma jeszcze zadowalającej odpowiedzi na pytanie, co spowodowało niegdyś w społeczności egipskiej dynamiczny proces opuszczania cywilizowanych, przystosowanych do życia rejonów delty Nilu i osiedlania się na pustyni. Fenomen lotu na pustynię – jak niektórzy nazywają eksplozję pustelnictwa – trwał trzy stulecia (III-VI w. n. e.) ogarniając dziesiątki tysięcy ludzi. (…)
MARZENA
BURCZYCKA-WOŹNIAK
