W kalendarzu liturgicznym 21 listopada jest świętem zakonów klauzurowych. Żyjące w nich zakonnice i zakonnicy, z dala od świata, powierzają Bogu sprawy Kościoła, ludzkości oraz poszczególnych osób. Wybór takiego stylu życia, po ludzku trudnego i wymagającego, jest przede wszystkim darem Boga, który wychodzi naprzeciw człowiekowi, a zarazem odpowiedzią człowieka pozwalającego się Mu oddać, zgodnie z doświadczeniem proroka Jeremiasza: „Uwiodłeś mnie, Panie, a ja pozwoliłem się uwieść” (Jr 20,7). Bez łaski Bożej takiego powołania nikt nie byłby w stanie udźwignąć.
Życie klauzurowe jest przede wszystkim życiem modlitwy. Tę formę życia przypomina Jezus podczas spotkania w domu Marii i Marty, mówiąc: „Marto, Marto, troszczysz się o wiele, a potrzeba tylko jednego. Maria lepszą cząstkę obrała” (Łk 10,41–42). Zasłuchanie w Słowo Boże i wynikająca z niego modlitwa stanowią priorytet dla osób konsekrowanych. Bez autentycznego wejścia w kontemplację Słowo Pana pozostaje w poniewierce.
Symbioza działania i kontemplacji
Modlitwa jest lekarstwem na ludzkie zranienia i słabości, a skupieni w jej wnętrzu promieniują światłem Chrystusa i wciągają innych w Boską orbitę. Z tego względu życie czynne, aby mogło przynosić owoce, wymaga głębokiej kontemplacji. Jednocześnie życie kontemplacyjne jest również formą aktywności, ponieważ wynika z całkowitego przylgnięcia do Boga i oddania Mu się bezgranicznie. Papież Benedykt XVI przypomina, że życie mnichów i mniszek „staje się owocną symbiozą działania i kontemplacji, «aby we wszystkim Bóg był uwielbiony»”. (…)
o. Paweł Warchoł
Więcej przeczytasz w 24. numerze dwutygodnika „Pielgrzym” [24 listopada i 1 grudnia 2024 R. XXXV Nr 24 (913)], str. 18-19.
Dwutygodnik „Pielgrzym” w wersji papierowej oraz elektronicznej (PDF) można zakupić w księgarni internetowej Wydawnictwa Bernardinum.
