Ziarno Słowa - ks. Wojciech Kardyś - 14 maja 2020

VI NIEDZIELA WIELKANOCY i WNIEBOWSTĄPIENIE PAŃSKIE

REKLAMA

VI NIEDZIELA WIELKANOCY

Kto to jest „Paraklet”?
W czym może On nam pomóc?

To tajemnicze określenie „Paraklet” (gr. Parakletos od czasownika parakaleo – „zapraszać”, „wołać”, „pocieszać”), jakie pojawia się w Ewangelii (w J 14,16), w starszej wersji lekcjonarzy tłumaczono jako „Pocieszyciel”. Odnosi się ono do Ducha Świętego, którego ewangelista Jan nazywa „Duchem Prawdy” (J 14,16). Jezus obiecał, że poprosi Ojca o dar Ducha, aby uczniowie mogli być Nim umocnieni w swej ewangelizacyjnej działalności. Pierwsze czytanie udowadnia nam, że korzystali z Niego skutecznie. Pragnęli również przekazać Ducha Świętego tym, pośród których głosili słowo Boże, i modlili się o to żarliwie (por. Dz 8,14–17). Wszystkiemu towarzyszyła wielka radość. Nic dziwnego, skoro jest ona jednym z owoców Ducha wymienionych przez św. Pawła (por. Ga 5,22). Jakże inaczej w tym kontekście wybrzmiewa zachęta psalmisty: „Z radością sławcie Boga, wszystkie ziemie, opiewajcie chwałę Jego imienia” (Ps 66,1–2). Innym owocem Ducha, jaki pojawia się w Pawłowym katalogu, jest łagodność (por. Ga 5,23), a jeden z Jego siedmiu darów, znanych nam dobrze z katechizmu, stanowi bojaźń Boża. Św. Piotr wymienia je w kontekście cierpień, na jakie narażeni są wyznawcy Chrystusa, jako środki do właściwego postępowania: „z łagodnością i bojaźnią Bożą zachowujcie czyste sumienie” (1 P 3,16). W realizacji tego zadania nieocenioną pomoc przynosi Paraklet. Skoro przez Niego Chrystus został „powołany do życia” (1 P 3,18), to znaczy, że Jego moc jest przepotężna. Warto, abyśmy i my zechcieli odkryć Jego możliwości i chętnie z nich korzystali.

WNIEBOWSTĄPIENIE PAŃSKIE

Jak wyglądał moment Wniebowstąpienia Jezusa?
Jakie miało ono znaczenie?

W Ewangelii przeznaczonej na tę uroczystość (zrelacjonowanej nam przez św. Mateusza) nie został opisany moment wstąpienia Chrystusa do nieba. Wspomniana została jedynie góra, na którą Pan zwołał apostołów, oraz ostatnie Jego słowa. Odwołując się do swej nieograniczonej władzy, Zbawiciel polecił, by uczniowie poszli na cały świat, udzielali ludziom chrztu w imię Trójcy i ich nauczali. Złożył im obietnicę: „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28,20). Z kolei św. Łukasz opisał moment wniebowstąpienia, kończąc nim swój przekaz Ewangelii, jak również rozpoczynając od niego drugi tom dzieła – Dzieje Apostolskie. Po ostatniej rozmowie z apostołami Jezus „uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu” (Dz 1,9). Cały epizod zamyka pojawienie się dwóch niebiańskich postaci zapewniających uczniów, że Jezus kiedyś jeszcze powróci na ziemię. Tymczasem Jego wstąpienie do nieba stanowi dopełnienie całego misterium paschalnego, a także ukoronowanie planu Boga Ojca, który „wskrzesił Go [tj. Syna] z martwych i posadził po swojej prawicy na wyżynach niebieskich” (Ef 1,20). Dał Mu pełnię władzy i ustanowił „Głową dla Kościoła” (Ef 1,22). Odtąd Chrystus współkróluje wraz z Ojcem, którego naród wybrany nazywał Bogiem Izraela. O Nim to psalmista mówił, że „jest wielkim Królem nad całą ziemią” (Ps 47,3; por. 47,8), który „króluje nad narodami, zasiada na swym świętym tronie” (Ps 47,9). Te same słowa my możemy odnosić również do Jezusa Chrystusa.