Bóg staje się człowiekiem, aby temu ostatniemu pomóc żyć z Bogiem – to znaczy odzyskać jego prawdziwą naturę, stać się sobą. Innymi słowy: by stać się boskim, człowiek najpierw musi stać się bardziej ludzki!
Człowiek zawsze chciał dosięgnąć bóstwa. Mamy na to wiele świadectw. Wskazują na to wierzenia orfickie. Wskazuje na to Platon, którego „filozofia do głębi przeniknięta jest duchem religijnym, który jest niewyczerpalnym źródłem dla umysłów spragnionych tego, co boskie” – jak pisze Giovanni Reale w swojej „Historii filozofii starożytnej”. W „Fajdrosie” Platon tłumaczy w poetycki sposób „racje pokrewieństwa dusz z tym, co boskie oraz przyczyny ich zejścia do ciał”. W przedstawieniu tym dusza pierwotnie była blisko bogów i w boskim orszaku pędziła boskie życie. Będąc uskrzydlonym powozem powożonym przez woźnicę – rozum, a ciągniętą przez swe alogiczne części – część pożądliwą i gniewliwą. Kierowanie takim zaprzęgiem nie jest łatwe. (…)
