Liturgia słowa: Ez 37, 1-14; Ps 107 (106), 2-3. 4-5. 6-7. 8-9 (R.: por. 1); Ps 25 (24), 4b. 5a; Mt 22, 34-40.
(Mt 22, 34-40 – z Biblii Tysiąclecia)
Największe przykazanie
34 Gdy faryzeusze dowiedzieli się, że zamknął usta saduceuszom, zebrali się razem, 35 a jeden z nich, uczony w Prawie, zapytał Go, wystawiając Go na próbę: 36 «Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?» 37 On mu odpowiedział: «Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. 38 To jest największe i pierwsze przykazanie. 39 Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. 40 Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy».
Rozważanie:
„[…] uczony w Prawie zapytał Go, wystawiając Go na próbę” (Mt 22,35). Faryzeusze starali się znaleźć jakiś błąd w nauce Jezusa. Zadawali Mu podchwytliwe pytania. Jezus jednak okazywał się zawsze mądrzejszy od nich. Dziś św. Mateusz przytacza pytanie o największe przykazanie Prawa. W odpowiedzi Jezus ujmuje całe Prawo w dwa przykazania, które są też pierwszą zasadą życia chrześcijańskiego. Jest to przykazanie miłości Boga i bliźniego. Oba przykazania są nierozdzielne i zależne od siebie. W rzeczywistości tworzą jedno przykazanie, nie można bowiem mówić o miłości Boga bez miłości bliźniego, jak to powie wyraźnie św. Jan: „Jeśliby ktoś mówił: „Miłuję Boga”, a brata swego nienawidził, jest kłamcą, albowiem kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi” (1 J4,20). Wyjaśnienie tego przykazania jest dane przez ewangeliczne opowiadanie o osobie Jezusa, jego nauce i działalności. Możemy wynaleźć tysiące dróg prowadzących do Boga i bliźnich, ale gdy one nie są zatopione w bezinteresownej miłości, nie są drogami słusznymi w ocenie Jezusa. Dlatego każdy z nas powinien często stawiać sobie pytanie: Jaką rolę w mym życiu jako ucznia Jezusa i dziecka Bożego spełnia to przykazanie?
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2012