Czytania: Iz 4, 2-6; Ps 122 (121), 1b-2. 4-5. 6-7. 8-9 (R.: por. 1bc); (Por. Ps 80 (79), 4); Mt 8, 5-11.
(Mt 8, 5-11– z Biblii Tysiąclecia)
Setnik z Kafarnaum
5 Gdy wszedł do Kafarnaum, zwrócił się do Niego setnik i prosił Go, 6 mówiąc: «Panie, sługa mój leży w domu sparaliżowany i bardzo cierpi» 7 Rzekł mu Jezus: «Przyjdę i uzdrowię go». 8 Lecz setnik odpowiedział: «Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo, a mój sługa odzyska zdrowie. 9 Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: „Idź!” – a idzie; drugiemu: „Chodź tu!” – a przychodzi; a słudze: „Zrób to!” – a robi». 10 Gdy Jezus to usłyszał, zdziwił się i rzekł do tych, którzy szli za Nim: «Zaprawdę powiadam wam: U nikogo w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary. 11 Lecz powiadam wam: Wielu przyjdzie ze Wschodu i Zachodu i zasiądą do stołu z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem w królestwie niebieskim.
Rozważanie:
„Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz słowo, a mój sługa odzyska zdrowie” (Mt 8,8). Często powtarzamy te słowa. Czy uświadamiamy sobie z czyich ust wyszły one po raz pierwszy? Z ust człowieka, który nie znał i nie czcił prawdziwego Boga. Na swej drodze życia spotkał jednak Jezusa, a może też słuchał Jego nauk. Zrozumiał, że w życiu człowieka najważniejsza jest miłość. Kochał nawet tego najuboższego, swego sługę. Z pełną ufnością więc, opartą na wierze w dobroć Jezusa, idzie do Niego, aby prosić Go o cud. To postępowanie wynika z miłości bliźniego – z miłości do sługi. Swoje przekonanie o tym, że Jezus spełni jego prośbę opiera na własnym doświadczeniu. Jego rozkazów słuchają bowiem poddani mu ludzie. Wierzy więc, że i Jezus może słowem rozkazywać podległym mu mocom i w ten sposób dokonać cudu uzdrowienia sługi.
Chrystus nie tylko czyni to, o co Go prosi setnik. Oprócz tego, wyraża zdziwienie wobec jego wiary. Chwali go i zachęca innych do pogłębiania wiary, aby stała się podobna do wiary tego pogańskiego żołnierza.
Od dziecka znamy Jezusa. Wierzymy w Jego dobroć i miłość wobec nas. Przed każdą Komunią świętą powtarzamy słowa setnika. Czy jednak czynimy to z taką samą wiarą i takim samym zaufaniem wobec dobroci i miłości Bożej, jak setnik? Rozważmy poważnie stan naszej duszy.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2011