Liturgia słowa: Rdz 9, 8-15; Ps 25 (24), 4-5. 6 i 7bc. 8-9 (R.: por. 10); 1 P 3, 18-22; Mt 4, 4b; Mk 1, 12-15.
(Mk 1, 12-15 – z Biblii Tysiąclecia)
Kuszenie Jezusa
12 Zaraz też Duch wyprowadził Go na pustynię. 13 Czterdzieści dni przebył na pustyni, kuszony przez szatana. Żył tam wśród zwierząt, aniołowie zaś usługiwali Mu.
DZIAŁALNOŚĆ JEZUSA W GALILEI
POCZĄTEK DZIAŁALNOŚCI
Pierwsze wystąpienie
14 Gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: 15 «Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!»
Rozważanie:
Zaledwie kilka dni temu liturgią Środy Popielcowej rozpoczął się okres Wielkiego Postu. Na głowy wielu z nas, a może nawet wszystkich, został posypany popiół. Podczas tego obrzędu wymówione zostały słowa: „Prochem jesteś i w proch się obrócisz”. To wyrażenie oddaje nicość człowieka wobec Boga oraz tymczasowość naszego życia na tym świecie.
Słyszeliśmy też wezwanie Jezusa: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”. Powinno ono uświadomić nam konieczność zmiany naszego myślenia. To samo wezwanie Jezusa słyszeliśmy także w dzisiejszej Ewangelii. To jakby ponowienie wezwania ze Środy Popielcowej.
Cała liturgia dnia dzisiejszego, to znaczy pierwszej niedzieli Wielkiego Postu, stawia nas przed Bogiem i skłania do dokładnego rozważenia tego, co Bóg uczynił i ciągle czyni dla nas. We wszystkim tym można dostrzec dobroć, miłość i miłosierdzie Boże wobec całej ludzkości, ale przede wszystkim wobec każdego pojedynczego, konkretnego człowieka – wobec każdego z nas.
W trzech dzisiejszych czytaniach łatwo było dopatrzyć się dobroci Bożej i zniżenia się Boga do człowieka upadłego, nieposłusznego. W pierwszym czytaniu, opisującym czasy po potopie, Bóg staje przed Noem, człowiekiem sprawiedliwym i jego rodziną, by oznajmić, że zawiera przymierze z każdym człowiekiem. W wypowiedzianych przez Boga słowach jest wyrażone zrozumienie ludzkiej słabości. Równocześnie też zostaje zaakcentowana dobroć Boga. Słowo „przymierze” oznacza, że partnerzy, czyli obie strony układu, zobowiązują się do czynienia czegoś na korzyść swego partnera, lub nie czynienia czegoś ze względu na niego. W przymierzu zawartym pomiędzy Bogiem a Noem tylko Bóg zobowiązuje się do czynienia dobra, nie wymagając w zamian niczego od Noego i jego potomstwa. Za każdym razem, gdy uczestniczymy we Mszy św. powinniśmy sobie to przypominać i uświadamiać bardzo żywo. Podczas Mszy doświadczamy tego, że Bóg dotrzymuje swego słowa sprzed wieków. Przez Jezusa zawarł On nowe przymierze z każdym z nas. Jednak i tym razem nie stawiał żadnych wymuszających warunków, ale dał swobodę podjęcia decyzji. To od każdego z nas zależy, czy włączymy się w to przymierze. Niech słowa: „To jest bowiem kielich Krwi Mojej nowego i wiecznego przymierza”, wymawiane przez kapłana podczas konsekracji uświadamiają nam , jak wielka jest dobroć Boga, i że tylko od nas zależy, czy z tej dobroci skorzystamy, czy nie.
W drugim czytaniu św. Paweł przypomina dobroć Boga okazaną w Jezusie. On oddał swoje życie, „żeby [nas] do Boga przyprowadzić”. Jezus podkreślił jeszcze bardziej swoją dobroć, ustanawiając sakrament chrztu. To w tym sakramencie zostaliśmy obmyci „nie z brudu cielesnego”; to w tym sakramencie, przez zasługi Jezusa Chrystusa, otrzymujemy dobre sumienie.
Wreszcie w Ewangelii św. Marek w krótkich słowach kreśli obraz Jezusa przebywającego przez czterdzieści dni na pustyni. Po powrocie do Galilei Jezus rozpoczyna głoszenie Ewangelii i wzywa swoich słuchaczy do przemiany życia. Okres Wielkiego Postu powinien być dla każdego, kto wyznaje wiarę w Jezusa Chrystusa, czasem poważnego zastanowienia się nad tym, dlaczego Jezus przez tyle dni przebywał na pustyni oderwany od wszelkiej wygody życia ludzkiego. Czemu służyła ta samotność? W czym, dla Jezusa i dla nas, może być ona pożyteczna?
Na pustyni, w samotności, Jezus miał czas, by dobrze przemyśleć cel swego życia ziemskiego i rozważyć misję, jaką Bóg Mu wyznaczył. Był to też czas intensywnej rozmowy z Bogiem. Miał wówczas także możliwość przeżycia trudności życia ziemskiego. Odczuwał głód i pragnienie. Był poddany pokusom ludzkich słabości, które pilnie wykorzystał szatan przedstawiając Jezusowi to, czym kusi świat i czego pragnie natura ludzka, a więc pyszną wyniosłość, pragnienie bogactwa i samowystarczalność, jako jedyne dobra, które warto zdobywać w życiu ludzkim. Jezus przezwyciężył to wszystko. Tym działaniem ukazał, że każdy człowiek, żyjąc tak jak On w zjednoczeniu z Bogiem, jest zdolny przezwyciężyć wszelkie pokusy.
Pierwsze słowa Jezusa, jakie zostały przekazane przez ewangelistów, to zapewnienie, że królestwo Boże jest bliskie oraz wezwanie do przemiany życia, zgodnie z Ewangelią, którą głosił Jezus. Ewangeliczny przekaz o początkach działalności Jezusa jest piękny. Pozostanie jednak bez wartości, jeśli nie zatroszczymy się o to, by wpłynął na nasze codzienne życie. Zatem na progu Wielkiego Postu każdy z nas powinien postawić sobie pytanie, w jaki sposób tych czterdzieści dni może być dla niego czasem szczególnym, w którym, podobnie jak Jezusowi, rozmowa z Bogiem pozwoli lepiej poznać i docenić cel własnego życia na ziemi. Każdy powinien uświadomić sobie, że wszelkie skłonności natury ludzkiej oraz pokusy tego świata i szatana, są możliwe do przezwyciężenia, ale tylko w zjednoczeniu z Bogiem. Dobrze przemyślane wezwanie Jezusa, wyrażone słowami: „Nawracajcie się!”, niech ukaże błędy codziennego życia, od których należy się uwolnić.
Prośmy zatem Jezusa o łaskę, byśmy byli chętni i zdolni Go naśladować w każdej sytuacji naszego codziennego życia, tej pełnej radości jak i tej pełnej walki z naszymi wadami.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2011