Ten felieton piszę na gorąco po powrocie z uroczystości pogrzebowych „Inki” i „Zagończyka”, czyli Danuty Siedzikówny i Feliksa Selmanowicza. Niezłomnych, zamordowanych 70 lat temu w majestacie prawa. Wówczas nie doczekali się katolickiego pochówku.
Ich ciała wrzucono do dołu cmentarnego, który później został przykryty chodnikiem, tak by nie tylko pamięć o nich została zdeptana, ale także by ich szczątki były na zawsze podeptane. Historia jednak zatoczyła koło i wydobyła na światło dzienne zarówno ciała, jak i ideały Żołnierzy Niezłomnych. Aby oddać im hołd, trzeba było ustawić się w kilkusetmetrowej kolejce do trumien i długo czekać na swoją kolej.
Podczas uroczystości po wielokroć powracało słynne przesłanie „Inki”: „Powiedzcie mojej babci, że zachowałam się, jak trzeba”, a także pytanie: dlaczego trzeba było czekać aż 70 lat, by godnie upamiętnić Zmarłych. Pięknie zakończył swoje przemówienie prezydent Andrzej Duda, mówiąc: „Pogrzeb Danuty Siedzikówny «Inki» i Feliksa Selmanowicza «Zagończyka» przywraca godność nie im, bo oni nigdy jej nie utracili, lecz państwu polskiemu, które przez lata, nawet po 1989 roku, nie potrafiło uhonorować swoich bohaterów”.
Zebrani w Bazylice Mariackiej w Gdańsku i na tamtejszym Cmentarzu Garnizonowym zachowali się „jak trzeba”: przyszli tłumnie, przyjechali ze wszystkich zakątków Polski, tworząc współczesny Polaków portret własny – młodzi i starzy, rodziny z dziećmi w wózkach i osoby niepełnosprawne, kombatanci i harcerze, kibice i klerycy, mężczyźni w garniturach i kobiety w eleganckich strojach.
Szczególnie zapadła mi w pamięć drobna scenka, kiedy to rodzice delikatnie skarcili swoje maluchy, które korzystając z okazji, zaczęły zjeżdżać ze zjeżdżalni ustawionej w sąsiedztwie cmentarza, mówiąc im: „Jesteśmy na pogrzebie, to nie wypada!”. Tej niedzieli wszyscy wiedzieli dobrze, co wypada, by zachować się „jak trzeba”.
Zofia Pomirska
„Pielgrzym” 2016, nr 19 (699), s. 32
