Czytania: Kpł 25,1. 8-17; Ps 67 (66), 2-3. 4-5. 7-8 (R.: por. 4); Mt 5,10; Mt 14,1-12
Jan Chrzciciel, podobnie jak Jezus, głosił prawdę z odwagą. Nie maskował jej. Nie szedł na kompromisy. Protestował przeciwko niesprawiedliwości i korupcji. Był wysłannikiem Bożym, który odważnie wykonywał swoje posłannictwo. Podobnie jak Jezus mówił prawdę i cierpiał z powodu tej prawdy. Głos jego przygotowywał drogę Jezusowi i dawał świadectwo prawdzie. Ten głos został uciszony przez tych, którzy nie lubili słuchać prawdy. Udało się im uciszyć głos wołający, lecz, nie udało się uśmierzyć własnego sumienia.
Sumienie – czym ono jest? Indianie plemienia Navajo wierzą, że sumienie to mały trójkąt, który obraca się ludzkim sercu. Jeżeli człowiek skłania się ku niemoralności, trójkąt ten, obracając się, ociera o ścianki serca i swymi kątami sprawie ból, który pozwala albo wręcz nakazuje powrócić na właściwą drogę. Niektórzy ludzie jednak stali się aż tak niemoralni, że szczyty trójkąta zostały wygładzone i sprawiają więcej bólu, a więc nie słyszą już głosu swojego sumienia.
Starajmy się, aby naszym postępowaniem nigdy nie zagłuszyć głosu sumienia. Przeciwnie, uszlachetniajmy je w taki sposób, by sygnalizowało nam nawet najmniejsze zejście z drogi prawd Bożych.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2013