Liturgia słowa: Rdz 12, 1-4a; Ps 33 (32), 4-5. 18-19. 20 i 22 (R.: por. 22); 2 Tm 1, 8b-10; Por. Mt 17, 7; Mt 17, 1-9.
(Mt 17, 1-9 – z Biblii Tysiąclecia)
Przemienienie Jezusa
17
1 Po sześciu dniach Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i brata jego Jana i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. 2 Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. 3 A oto im się ukazali Mojżesz i Eliasz, którzy rozmawiali z Nim. 4 Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: «Panie, dobrze, że tu jesteśmy; jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza». 5 Gdy on jeszcze mówił, oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: «To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie!» 6 Uczniowie, słysząc to, upadli na twarz i bardzo się zlękli. 7 A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i rzekł: «Wstańcie, nie lękajcie się!» 8 Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa.
Przyjście Eliasza
9 A gdy schodzili z góry, Jezus przykazał im mówiąc: «Nie opowiadajcie nikomu o tym widzeniu, aż Syn Człowieczy zmartwychwstanie».
Rozważanie:
W pierwszą niedzielę Wielkiego Postu, kierując się Słowem Bożym zawartym przede wszystkim w czytaniach liturgicznych, staraliśmy się szukać odpowiedzi na pytanie, kim właściwie jesteśmy? Do takiej refleksji skłaniała szczególnie liturgia Środy Popielcowej i słowa: „Prochem jesteś i w proch się obrócisz”.
Liturgia dnia dzisiejszego, drugiej niedzieli Wielkiego Postu, a zwłaszcza czytania, którzy przed chwilą wysłuchaliśmy, sugerują zastanowienie się nad naszym powołaniem. Pożyteczne będzie więc postawienie tego pytania i próba odpowiedzi na nie.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2013