Liturgia słowa: Hbr 13, 1-8; Ps 27 (26), 1bcde. 3. 5. 8b-9c (R.: 1b); Por. Łk 8, 15; Mk 6, 14-29.
(Mk 6, 14-29 – z Biblii Tysiąclecia)
Sąd Heroda o Jezusie
14 Także król Herod posłyszał o Nim gdyż Jego imię nabrało rozgłosu, i mówił: «Jan Chrzciciel powstał z martwych i dlatego moce cudotwórcze działają w Nim». 15 Inni zaś mówili: «To jest Eliasz»; jeszcze inni utrzymywali, że to prorok, jak jeden z dawnych proroków. 16 Herod, słysząc to, twierdził: «To Jan, którego ściąć kazałem, zmartwychwstał».
Śmierć Jana Chrzciciela
17 Ten bowiem Herod kazał pochwycić Jana i związanego trzymał w więzieniu, z powodu Herodiady, żony brata swego Filipa, którą wziął za żonę. 18 Jan bowiem wypominał Herodowi: «Nie wolno ci mieć żony twego brata». 19 A Herodiada zawzięła się na niego i rada byłaby go zgładzić, lecz nie mogła. 20 Herod bowiem czuł lęk przed Janem, znając go jako męża prawego i świętego, i brał go w obronę. Ilekroć go posłyszał, odczuwał duży niepokój, a przecież chętnie go słuchał.
21 Otóż chwila sposobna nadeszła, kiedy Herod w dzień swoich urodzin wyprawił ucztę swym dostojnikom, dowódcom wojskowym i osobom znakomitym w Galilei. 22 Gdy córka tej Herodiady weszła i tańczyła, spodobała się Herodowi i współbiesiadnikom. Król rzekł do dziewczęcia: «Proś mię, o co chcesz, a dam ci». 23 Nawet jej przysiągł: «Dam ci, o co tylko poprosisz, nawet połowę mojego królestwa». 24 Ona wyszła i zapytała swą matkę: «O co mam prosić?» Ta odpowiedziała: «O głowę Jana Chrzciciela». 25 Natychmiast weszła z pośpiechem do króla i prosiła: «Chcę, żebyś mi zaraz dał na misie głowę Jana Chrzciciela». 26 A król bardzo się zasmucił, ale przez wzgląd na przysięgę i biesiadników nie chciał jej odmówić. 27 Zaraz też król posłał kata i polecił przynieść głowę Jana. Ten poszedł, ściął go w więzieniu 28 i przyniósł głowę jego na misie; dał ją dziewczęciu, a dziewczę dało swej matce. 29 Uczniowie Jana, dowiedziawszy się o tym, przyszli, zabrali jego ciało i złożyli je w grobie.
Rozważanie:
Wydarzenie opisane dziś w Ewangelii jest bolesne, ale też głęboko pouczające. Dotyczy tego, co jest powszechne w życiu ludzkim, dlatego może odnosić się do każdego z nas. Mówi bowiem o złych skutkach grzechu, który dotyka wszystkich ludzi: „Jeśli mówimy, że nie mamy grzechu – jak stwierdza św. Jan – to samych siebie oszukujemy i nie ma w nas prawdy” (1 J 1,8).
Herod widział prawość Jana Chrzciciela i słuszność jego wymagań. Rozumiał i nawet bronił go przed atakami. Nie miał jednak siły, aby zerwać grzeszne stosunki z Herodiadą, żoną swego brata. W pewnym momencie głos sumienia Heroda został uśpiony i pokonany pragnieniem żądzy i chęcią zemsty. Opętany przez wspólniczkę grzechu posuwa się do czynu, którego nie chciał. Popełniając morderstwo uciszył głos mówiący mu o niegodziwości jego postępowania, i wzywający do czynienia sprawiedliwości i uczciwego życia. Nie zdołał jednak zupełnie uciszyć swojego sumienia. To smutna rzeczywistość.
Często można znaleźć, być może nie w takich rozmiarach, jednak podobne wydarzenia w naszym życiu. Gdy od pierwszej chwili nie będziemy zdecydowani, aby odepchnąć od siebie okazję do grzechy, jeśli będziemy zagłębiali się, choćby myślami, w przyjemnościach, jakie grzech ofiaruje, już jesteśmy gwarantowaną ofiarą nie tylko tego grzechu, ale też całego następstwa jeszcze innych złych czynów. Niech ten opis z życia Heroda będzie dla nas ostrzeżeniem i zachętą do słuchania głosu sumienia, oraz pouczeń osób prawych i oddanych sprawie Bożej.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2011