III i IV NIEDZIELA WIELKANOCY
III NIEDZIELA WIELKANOCY
„Inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz”
„Cieszyli się, że stali się godni cierpieć dla Imienia Jezusa”
Po swym zmartwychwstaniu Jezus ukazał się uczniom. Nad brzegami jeziora Genezaret odbył przejmującą rozmowę z Piotrem. Trzykrotnie zapytał go: „czy miłujesz Mnie”?, i trzykrotnie usłyszał odpowiedź twierdzącą. Wyznaczył pierwszego z apostołów na pasterza wspólnoty wierzących i zapowiedział Jego męczeńską przyszłość (por. cytat w tytule; J 21,18). Na spełnienie tych wydarzeń długo nie trzeba było czekać. Jedną z form prześladowań były szykany ze strony członków Sanhedrynu. Wielcy Izraela uwięzili apostołów i zabronili im przemawiać w imię Jezusa. Trudność ta wcale ich nie powstrzymała, więcej nawet, odchodzili radośni i spełnieni sprzed oblicza swych przeciwników (por. cytat w podtytule Dz 5,41). Nieraz zapewne wyrażali swą wdzięczność Bogu i niejeden z nich powtarzał za psalmistą: „Sławię Cię, Panie, bo mnie wybawiłeś i nie pozwoliłeś mym wrogom naśmiewać się ze mnie” (Ps 30,2). Mieli świadomość, że wszelkie przeciwności są tylko etapem przejściowym w drodze ku wieczności. Nawet perspektywa męczeńskiej śmierci (a prawie wszyscy apostołowie taką zginęli) nie przerażała ich zbytnio. Mieli przed oczyma horyzont nieba, ku któremu konsekwentnie zmierzali. Z czasem dołączyli do grona zbawionych i wraz z aniołami zaczęli wielbić Ojca niebieskiego i swego zwycięskiego Nauczyciela, powtarzając: „Zasiadającemu na tronie i Barankowi błogosławieństwo i cześć, i chwała, i moc, na wieki wieków!” (Ap 5,13). Ich ziemska misja zakończyła się sukcesem.
IV NIEDZIELA WIELKANOCY
„Jesteśmy owcami Jego pastwiska”
„Moje owce słuchają mego głosu”
Na kartach Starego Testamentu Bóg Izraela był często ukazywany jako pasterz, a lud, którym się opiekował, nazywano Jego owczarnią. Sami Izraelici uznawali siebie za owce Bożego pastwiska (por. cytat w tytule; Ps 100,3). Tak samo Syn Boży siebie nazywał dobrym Pasterzem, a swoich wiernych traktował jako owce (por. cytat w podtytule; J 10,27). Do Jego owczarni na samym początku należeli mieszkańcy Izraela, ale Pasterz od razu informował, że chce, aby Jego owczarnia rozrosła się na cały świat i ogarnęła wszystkie ludy. To było zadanie specjalne, do którego powołał współpracowników. Dzisiejsze pierwsze czytanie ukazuje przełomowy moment w realizacji Jezusowego zamierzenia. Św. Paweł poirytowany postawą swych rodaków wypowiedział znamienne słowa: „Należało głosić słowo Boże najpierw wam. Skoro jednak odrzucacie je (…), zwracamy się do pogan” (Dz 13,46). I rzeczywiście, tenże głosiciel Ewangelii całe swe życie działał najczęściej wśród pogan, włączając ich coraz liczniej do owczarni Jezusa. Poganie wyrażali wielką radość, wiedzieli bowiem, jaka jest stawka ich przynależności do dobrego Pasterza. Wyjaśnił je sam Paweł, cytując słowa proroka Izajasza: „Ustanowiłem cię światłością dla pogan, abyś był zbawieniem aż po krańce ziemi” (Dz 13,47). Owce, które wiernie idą za Pasterzem i słuchają Jego głosu, kiedyś osiągną życie wieczne. Nawet jeśli do tego momentu wiele przyjdzie im wycierpieć, to mają świadomość, że kiedyś znajdą się w owczarni niebieskiej. A tam „pasł ich będzie Baranek” (Ap 7,17).
TUTAJ można zakupić najnowszy (09/2022) numer dwutygodnika „Pielgrzym” w wersji tradycyjnej (papierowej):
https://ksiegarnia.bernardinum.com.pl/pl/p/Pielgrzym-92022-/1855
UWAGA – NOWOŚĆ!
TUTAJ można zakupić najnowszy (09/2022) numer dwutygodnika „Pielgrzym” w wersji elektronicznej (PDF):
https://ksiegarnia.bernardinum.com.pl/pl/p/PDF-Pielgrzym-092022-egzemplarz-cyfrowy-nie-podlega-zwrotowi-/1854
